Ρούλα Μούλη: «Στον Παναθηναϊκό βρήκα την μπασκετική μου Ιθάκη»

Written by  Σεπ 06, 2021
Αριδαία - Θεσσαλονίκη - Αθήνα: μια διαδρομή 20 και πλέον ετών, με πολλούς σταθμούς. Κάθε σταθμός και ένα κομμάτι του παζλ που συνέθεσε την μπασκετική καριέρα, ως αθλήτρια, της Ρούλας Μούλη. Μια πορεία, που ξεκίνησε από τη γενέτειρα της και ολοκληρώθηκε, στις 24 Μαϊου του 2021, στην κορυφή της Ελλάδας, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, φορώντας την φανέλα του Παναθηναϊκού, της ομάδας που αποτέλεσε την μπασκετική της Ιθάκη. 
 
Η Ρούλα Μούλη μίλησε στο agapotobasket.gr και τη Σεβαστή Βρακατσέλη, για την πορεία της, τα χιλιόμετρα που διήνυσε, οδικώς και αεροπορικώς, για το άθλημα που αγάπησε και με τόση αφοσίωση "υπηρέτησε", την πρώτη συμμετοχή σε Final-4 Κυπέλλου, στην Α1 Γυναικών αλλά και στο Eurocup, τον ΠαναθηναΪκό και το όνειρο της κατάκτησης ενός τίτλου που έγινε πραγματικότητα. 
 
Μια πορεία 20 και πλέον χρόνων στα γήπεδα ολοκληρώθηκε. Ποιες είναι οι σημαντικότερες στιγμές που τη σημάδεψαν και θα μείνουν για πάντα χαραγμένες μέσα σου και αν είχες τη δυνατότητα να αλλάξει κάτι τι θα ήταν αυτό;
Θα ξεκινήσω από το τέλος και θα σου πω ότι δεν θα άλλαζα ποτέ τίποτα γιατί από ότι κατάλαβα, κάθε φορά που έπαιρνα μια απόφαση, είτε ήταν για μεταγραφή, είτε για οτιδήποτε άλλο είχε σχέση με το μπάσκετ, δεν έχω μετανιώσει ποτέ. Στην πορεία κάποια πράγματα μπορεί να μην σου αρέσουν στο 100% αλλά το θέμα είναι να είσαι εντάξει με την απόφαση που έχεις πάρει. Οπότε δεν θα άλλαζα τίποτα από την αρχή μέχρι το τέλος. 
 
Από κάθε ομάδα έχω κρατήσει κάτι, είτε αυτό είναι συνεργασίες όμορφες με συμπαίκτριες και προπονητές, είτε είναι κάποιες επιτυχίες που έχουν έρθει και φυσικά δεν θα ξεχάσω και τίποτα από κάθε εθνική ομάδα στην οποία συμμετείχα, όπως είναι η 4η θέση στο Πανευρωπαϊκό Νέων Γυναικών το 2005 που είναι από τις μεγαλύτερες επιτυχίες. 
Πιάνοντας λοιπόν την πορεία από αρχή, έχω ξεκινήσει από την Αριδαία και σίγουρα δεν ξεχνάς τα πρώτα σου βήματα και τον πρώτο σου προπονητή. Ο Μάκης με μύησε στο μπάσκετ, με έκανε να το αγαπήσω και να θέλω να αφιερώσω το χρόνο μου στο άθλημα. Φυσικά δεν ξεχνάω την πρώτη μου μεταγραφή που ήταν στον Παναθλητικό Συκεών. Μπήκα στη διαδικασία να κάνω πήγαινε έλα με τον πατέρα μου τέσσερις φορές την εβδομάδα αλλά για μένα ήταν κάτι πολύ εύκολο, το να κάνω μιάμιση ώρα να πάω και άλλο τόσο να γυρίσω για να προπονηθώ, παρόλο που ήμουν μαθήτρια ακόμα. Ο Παναθλητικός τότε πήγε για πρώτη φορά σε Πανελλήνιο πρωτάθλημα κορασίδων και είναι πολύ σημαντικό αυτό για μια ομάδα. 
 
Μετέπειτα πήγα στον Πρωτέα Κορδελιού, που ανέβηκε κατηγορία, στην Α2. Τότε η Α2 ήταν μια πολύ δύσκολη κατηγορία, κάτι που πολλές νέες παίκτριες δεν το έχουν ζήσει. Είχα χρόνο συμμετοχής και αποκόμισα πολλές εμπειρίες, πριν ακολουθήσει η Siemens, η πρώτη μου ομάδα στην Α1 κατηγορία. Άλλες εποχές τότε, το 2006, για το μπάσκετ γυναικών. Αυτό σίγουρα δεν το έχουν ζήσει οι νεαρότερες αθλήτριες. Η ομάδα τότε είχε τρομερές εγκαταστάσεις και ένα γήπεδο κόσμημα στη Θεσσαλονίκη. Το ευτύχημα ήταν ότι είχαμε και πάρα πολύ καλή ομάδα. Έπαιξα εκεί 4 χρόνια, πήγαμε και σε Final-4 Κυπέλλου και είχαμε βγει τρίτες και ήταν για μένα το πρώτο Final-4 κυπέλλου. Η τελευταία μου χρονιά στην ομάδα ήταν δύσκολα οικονομικά και παίζαμε μόνο με ελληνίδες, πήρα περισσότερο χρόνο κάτι που με βοήθησε να πάρω την επόμενη μεταγραφή στον Άρη στον οποίο αγωνίστηκα για πέντε ολόκληρα χρόνια. Πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Παίξαμε στο Eurocup, κάτι πολύ σημαντικό και είναι πολύ χαρμόσυνο που φέτος θα αγωνιστούν πέντε ελληνικές ομάδες στη διοργάνωση. Τότε θυμάμαι είχαμε πέσει σε δύσκολο όμιλο και δεν πίστευε κανείς ότι θα προκριθούμε αλλά τελικά εμείς τα καταφέραμε και κάναμε ένα ακόμα βήμα, αντιμετωπίζοντας πολύ καλές ομάδες. Ωραία ταξίδια και πολύ καλό κλίμα με όλες τις συμπαίκτριες μου. 
 
Ακολούθησε το Ρύσιο, που τότε έκανε πολύ ανοδική πορεία και ήρθε και το επόμενο Final-4 κυπέλλου για εμένα, στο οποίο πήγαμε να κλέψουμε το κύπελλο. Το Ελληνικό ήταν πιο πλήρης και έμπειρη ομάδα από εμάς, είχαμε κάνει τα πάντα να περιορίσουμε τον αντίπαλο μας και τα είχαμε καταφέρει μέχρι το 38. Είναι από τα παιχνίδια που δεν θα ξεχάσω ποτέ και αν άλλαζα κάτι θα ήταν τα τελευταία λεπτά, που δεχτήκαμε ένα τρίποντο από τη γωνία και άλλα δύο λάθη που κάναμε στην επίθεση, το ένα μάλιστα δικό μου. Αυτή είναι όμως η ομορφιά του μπάσκετ, αλλάζουν όλα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Μας δίναν όλοι συγχαρητήρια λες και είχαμε εμείς κερδίσει το κύπελλο. Νιώθεις πολύ όμορφα σαν φιναλίστ όταν συμβαίνει αυτό γιατί αναγνωρίζουν την προσπάθεια που έχεις κάνει. 
 
Από τη Θεσσαλονίκη ήρθε η "μετακόμιση" στην Αθήνα, όπου "κατέβηκα" μ' έναν περιπετειώδη τρόπο. Ίσως λίγος κόσμος το ξέρει αλλά τότε εγώ εργαζόμουν στην Θεσσαλονίκη και καθώς η δουλειά μου είναι στο δημόσιο, για να πάρεις απόσπαση σε μία άλλη πόλη πρέπει να περάσεις από κάποια διαδικασία η οποία είναι χρονοβόρα και έτσι έκανα το εξής μαγικό. Έμενα από τη Δευτέρα μέχρι την Πέμπτη στην Θεσσαλονίκη, πήγαινα στη δουλειά μου κανονικά, την Πέμπτη έπαιρνα το αεροπλάνο μαζί με την Ελένη Σύρρα για να έρθουμε να παίξουμε στην Τερψιθέα, να κάνουμε τρεις προπονήσεις και να παίξουμε τον αγώνα της Κυριακής και από κει να πάρουμε πάλι το αεροπλάνο και να φύγουμε. Θυμάμαι ότι μετρούσα τις πτήσεις και  νομίζω το κοντέρ είχε πάει στις 64 και αν και η χρονιά ήταν πολύ δύσκολη τελικά καταφέραμε να βγούμε έκτες που κανείς δεν το περίμενε. Αυτή η χρονιά εμένα με βοήθησε πολύ για να πάω στον Παναθηναϊκό. 
 
Ο Παναθηναϊκός για εμένα είναι το πιο σημαντικό κεφάλαιο της πορείας μου. Πιστεύω ότι βρήκα την μπασκετική μου Ιθάκη. Είχα έναν από τους καλύτερους προπονητές, τον Πέτρο Πρέκα, έναν απίστευτο άνθρωπο, με αστείρευτη όρεξη για το μπάσκετ, για την προπόνηση και σου μετέφερε αυτή την δίψα που είχε. Στην προπόνηση δεν έδινες απλά το 100%, έδινες το 200%. Είχα κάνει ένα διάλειμμα και πήγα στην Δάφνη Αγίου Δημητρίου για έναν χρόνο και μετά επέστρεψα πάλι στον Παναθηναϊκό. Επέστρεψα όταν η ομάδα αγωνίστηκε στην Α2, μαζί με την Ασπασία Καλαμπάκου και την Αναστασία Σλούκα. 
Τι σε έκανε να επιστρέψεις και ποιος ήταν ο στόχος σου;
Η αλήθεια είναι ότι όταν μου έγινε η πρόταση να γυρίσω να βοηθήσω την ομάδα ν' ανέβει και να επιστρέψει στην Α1, δεν πρέπει να το σκέφτηκα ούτε ένα δευτερόλεπτο. Δεν μ' ένοιαζε το χρηματικό ποσό, απλά έγινε μία συζήτηση και ούτε που το σκέφτηκα. Φυσικά καταφέραμε να κάνουμε αυτό που έπρεπε και η ομάδα επέστρεψε στην Α1. Ο κόσμος χάρηκε πάρα πολύ γιατί είχε στενοχωρηθεί πολύ όταν η ομάδα αγωνιζόταν με νεάνιδες και έπεσε κατηγορία και θυμάμαι ότι είχα πει, ότι θέλω να πάρω ένα πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό και δεν σου κρύβω όταν κατέβηκα στην Αθήνα αυτός ήταν ο στόχος μέσα μου. 
 
Φυσικά ήθελα να βελτιώνομαι σαν παίκτρια, η ομάδα στην οποία συμμετέχω να έχει στόχο, να απαρτίζεται από καλές παίκτριες, καλό προπονητικό τιμ, καλούς χαρακτήρες αλλά ο στόχος για μένα ήταν να πάρω ένα πρωτάθλημα και για να σου πω την αλήθεια από την αρχή της χρονιάς που ξεκινήσαμε πέρσι το 2020, ήμουν από τις παίκτριες που αυτό το πράγμα δεν έφυγε λεπτό μέσα από το μυαλό μου. Ότι εμείς φέτος θα πάμε, θα κάνουμε τα πάντα και θα καταφέρουμε να πάρουμε το πρωτάθλημα. Ίσως γι' αυτό πολλοί μου λένε ότι στον προτελευταίο τελικό, στον πιο καθοριστικό, κάπου η κάμερα με πιάνει να προσπαθώ να ξεσηκώσω όσο κόσμο βρισκόταν στο γήπεδο, που ήταν ελάχιστοι, αλλά δεν γινόταν και αλλιώς, γιατί μόνο με την ψυχή σου το γυρνούσες αυτό το παιχνίδι. Ήταν στο -18, στο ξεκίνημα του τρίτου δεκαλέπτου, το γυρίσαμε και κερδίσαμε και κάπου εκεί νομίζω κλείδωσε το μισό πρωτάθλημα. Στο λέω και ανατριχιάζω, η αλήθεια είναι ότι τα παιχνίδια που κερδίσαμε τον Ολυμπιακό (οι δύο τελικοί) και το πρώτο παιχνίδι, που ήταν η δεύτερη αγωνιστική του πρωταθλήματος, ήταν τα τρία παιχνίδια που σίγουρα δεν θα φύγουν ποτέ μα ποτέ από το μυαλό μου. Πόσο μάλλον όταν σου λένε ποιο ήταν το τελευταίο σου παιχνίδι και κατευθείαν χαμογελάς. Ήταν το παιχνίδι που πήραμε το πρωτάθλημα. Ότι καλύτερο, πραγματικά ότι καλύτερο.
 
Η απόφαση να σταματήσεις ήρθε αφού επετεύχθη ο στόχος της κατάκτησης του πρωταθλήματος ή την είχες ήδη πάρει νωρίτερα;
Το είχα σκεφτεί και μια χρονιά πριν, τη χρονιά που σταματήσαμε λόγω κορονοιού, ότι ίσως αν όλα πάνε καλά και η ομάδα ολοκληρώσει τη χρονιά με τον τρόπο που πρέπει, δηλαδή ολοκληρωθεί το πρωτάθλημα, εγώ θα σταματήσω. Αλλά όταν έχεις παίξει ένα παιχνίδι που είναι το τελευταίο 8 Μαρτίου, τελειώνει η χρονιά έτσι άχαρα, δεν μπορείς νομίζω να σταματήσεις. Είναι άδικο, δεν θες να θυμάσαι έτσι τον εαυτό σου. Κάποιοι ήξεραν ότι σκεφτόμουν να σταματήσω στο τέλος της χρονιάς αλλά δεν με πίστευε κανένας και μάλιστα και εγώ όταν το ανακοίνωνα παρολ' όλο που ήταν και είναι μια απόφαση πολύ συνειδητή, έβαζα τα κλάματα. Όταν πήρα τον πρόεδρο τηλέφωνο, γιατί μου ζήτησε να παίξω ξανά, ν' ανανεώσω, του έλεγα όχι και έκλαιγα. Θυμάμαι επίσης ότι και σε 2-3 παράγοντες που τους το είπα συγκινήθηκαν και αυτοί. Τους αγαπάω πάρα πολύ όμως όλους, παρά πάρα πολύ. Οι διοίκησεις που είχαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, είναι οι διοικήσεις που εύχομαι να έχει κάθε αθλητής σε όποιο σύλλογο και να αγωνίζεται και το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Η διοίκηση του κ. Γιαννακόπουλου προσέφερε τα μέγιστα για να είναι ο Παναθηναϊκός στην κατηγορία που του αρμόζει αλλά και σε πολύ καλή κατάσταση και ο κ. Μαλακατές νομίζω έβαλε ακόμα ένα λιθαράκι, γιατί όπως βλέπουμε ο ερασιτέχνης πρωταγωνιστεί σχεδόν σε όλα τα τμήματα. Αυτό είναι πάρα πολύ καλό για μια ομάδα με την ιστορία που έχει πίσω του.
 
Δεν θα ήθελες να αγωνιστείς άλλη μια φορά στην Ευρώπη; 
Φυσικά και ήθελα να παίξω αλλά δυστυχώς οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις δεν με αφήνουν να τις αναβάλλω άλλο, γιατί πραγματικά συνδυάζονται πάρα πολύ δύσκολα. Πολλές φορές λέω σε ανθρώπους το πρόγραμμα μου και δεν με πιστεύουν ή με ρωτάνε πως είμαι ακόμα όρθια. Ακόμα και την περίοδο των τελικών δεν σταματούσα λεπτό να είμαι όρθια, να δουλεύω, να εργάζομαι σε δύο δουλειές. Πιστεύω ότι πρέπει γενικά να ξέρεις σαν αθλητής πότε πρέπει να αφήνεις πίσω σου και την καριέρα σου και γενικότερα ν' αφήνεις πίσω σου κάποια πράγματα, να βάζεις ένα στοπ και να μην πιέζεις αρνητικά τον εαυτό σου. Αυτό νομίζω ισχύει σε όλη την ζωή σου ό,τι κι αν κάνεις, να έχεις το θάρρος ν' αλλάζεις σελίδα.
Πως ζήσατε την αγωνιστική χρονιά που ολοκληρώθηκε; Τη 2η μόλις αγωνιστική σπάσατε και το αήττητο του Ολυμπιακού. 
Νομίζω ότι εκεί δείξαμε ότι δεν υπάρχει πια αυτή η διαφορά Παναθηναϊκός Ολυμπιακός. Όταν καταφέρνεις να κερδίσεις τον Ολυμπιακό, δεν έχει σημασία αν ήταν στην κακή του μέρα γιατί πολλές φορές βάζεις εσύ τον αντίπαλο σου να έρθει σε αυτή την κακή του μέρα, εσύ τον αναγκάζεις, δείχνεις ότι δεν υπάρχει πια αυτή η διαφορά. 
 
Πέρα από αυτή τη νίκη, πως τη ζήσαμε τη χρονιά... Ξεκινήσαμε μια χρονιά στην οποία πήγαμε και κάναμε μια ήττα την πρώτη αγωνιστική στο Παλατάκι και δεν είναι ότι θέλω να πω κάτι για την ομάδα του ΠΑΟΚ γιατί ήταν πολύ καλή ομάδα του ΠΑΟΚ η περσινή, αλλά εμείς στοχεύαμε ψηλά και ας μη το λέγαμε από την αρχή οτι πάμε να πάρουμε το πρωτάθλημα. Όταν ξεκινάς λοιπον με μία ήττα, ήταν η πιο καλή σφαλιάρα που μπορούσαμε να φάμε. Γιατί λέγαμε ε δεν μπορούμε τώρα να χάσουμε δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι και ας ήταν με τον Ολυμπιακό. Και όταν λοιπόν ήρθε αυτή η νίκη που ήταν σαν να πήραμε το πρωτάθλημα, τα πόδια μας και η καρδιά μας βγάλανε φτερά. Νομίζω παίζαμε σε κάθε παιχνίδι σαν να ήμασταν οι πρωταθλητές γιατί όταν βλέπεις στον βαθμολογικό πίνακα εσένα πρώτο, έχεις άλλο αέρα και σε κοιτάνε και οι άλλοι αλλιώς. Δυστυχώς κάποια στιγμή ήρθε η διακοπή που τσάκισε τους πάντες ψυχολογικά, γιατί όταν έχει τελειώσει η προηγούμενη χρονιά λόγω του κορονοϊού και βλέπεις να διακόπτεται το πρωτάθλημα λες θ' αντέξω; Δεν θα ξαναπαίξω; Ήταν πολύ δύσκολο. Θυμάμαι Νοέμβριο- Δεκέμβριο έπρεπε να κάνουμε προπόνηση μόνοι μας. Αυτό ψυχολογικά είναι πολύ δύσκολο και άντε εμένα που μ' αρέσει η ενδυνάμωση και ασχολούμαι με αυτό, νομίζω ότι έβρισκα και ένα κίνητρο παραπάνω. Για έναν αθλητή είναι πάρα πολύ δύσκολο να το διαχειριστεί αυτό. Να μην επιτρέπεται να πας σε ένα γήπεδο. Σίγουρα μας πήγε όλους πίσω. Ευτυχώς ξεκινήσαμε πάλι όμως ήταν πολύ ψυχοφθόρα η διαδικασία να κάνεις μόνο προπόνηση από  4 Ιανουαρίου μέχρι μέσα Μαρτίου που παίξαμε τον πρώτο αγώνα. Δεν μπορούσαμε να παίξουμε φιλικά και κάναμε πολύ σκληρή προπόνηση γιατί έπρεπε να είμαστε έτοιμοι ανα πάσα στιγμή, όταν θα έρχονταν η ανακοίνωση ότι ξεκινάμε. Όλοι βγήκαμε από τη σειρά μας , οι προπονητές, οι γυμναστές, οι φυσικοθεραπευτές, οι παίκτριες. Κάθε Παρασκευή περιμέναμε τα νέα και όταν μας ανακοίνωσαν ότι αρχίζουμε, δεν το πιστεύαμε και σκεφτόμασταν ότι κάτι θα γίνει πάλι και θα κλείσουμε τελευταία στιγμή. Επίσης ήταν πολύ δύσκολο να παίζουμε δύο παιχνίδια την εβδομάδα. Επιτέλους αρχίσαμε να παίζουμε και φτάσαμε στους τελικούς. 
 
Τελικούς που ήταν οι καλύτεροι τα τελευταία χρόνια όπως είπαν όλοι. 
Ναι αυτοί οι τελικοί ήταν οι καλύτεροι των τελευταίων χρόνων, μπορεί και της τελευταίας δεκαετίας. Ακόμα και από του 2013 που ο Παναθηναϊκός είχε πάρει το πρωτάθλημα. Οι ομάδες ήταν πιο καλές από τότε. Δυστυχώς ο κόσμος δεν μπορούσε να έρθει στο γήπεδο αλλά είναι χαρμόσυνο για το μπάσκετ γυναικών που τελικά τους παρακολούθησε από την τηλεόραση. Και τελείωσε αυτή η χρονιά με τον καλύτερο τρόπο, με την μεγαλύτερη επιβράβευση, όλων των κόπων της χρονιάς, της πίεσης, της ψυχολογικής επιβάρυνσης, της σωματικής πίεσης. Η 24η Μαΐου, η ημέρα του τελευταίου τελικού είναι μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ και με μια επιστροφή στο γήπεδο που τη ζηλεύει και άντρας. Μας συνόδευε μέχρι το Παύλος Γιαννακόπουλος πολύς κόσμος, σταματήσαμε στο Σύνταγμα και πανηγυρίσαμε μαζί τους. Περιμένουμε όλοι την απονομή, να το ξαναζήσουμε όλο αυτό και η γιορτή θα είναι διπλή και πάλι. 
Έχεις αποφασίσει να σταματήσεις και στα τελευταία σχεδόν δύο λεπτά του τρίτου τελικού, συνειδητοποιείς ότι  η κόρνα της λήξης θα σε βρει Πρωταθλήτρια Ελλάδας. Τι πέρναγε από το μυαλό σου;
Θυμάμαι ότι ήταν ξεκάθαρο ότι κερδίζουμε περίπου ενάμιση λεπτό πριν τη λήξη.  Ότι και να έκανε ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός είχε την απάντηση. Όλες θέλαμε να περάσουν πολύ γρήγορα αυτά τα δευτερόλεπτα και να ακουστεί η κόρνα. Ήμασταν σε τρομερή ένταση. Για μένα εκείνη τη στιγμή πραγματοποιούνταν επιθυμία και όνειρο μαζί και στόχος και όλα. Όλοι χαμογελούσαμε και περιμέναμε να ακουστεί η κόρνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους πανηγυρισμούς στα αποδυτήρια. Κλαίγαμε και γελούσαμε πάρα πολύ. 
 
Υπήρχε και κάποιο γούρι που είχατε στη διάρκεια της σεζόν;
Από όταν ήρθε η Ριντ στην ομάδα είχαμε ένα μικρό "τελετουργικό". Χορεύαμε ένα συγκεκριμένο τραγούδι και μάλιστα δεν βγαίναμε στο γήπεδο αν δεν γινόταν αυτό, οπότε και η coach προγραμματίζε την ομιλία της ανάλογα για να έχουμε τον χρόνο που χρειάζονταν. Είχαμε κανονική χορογραφία και το κάναμε σε κάθε παιχνίδι, ακόμα και στους τελικούς. Δεν έχω κάνει κάτι ανάλογο σε καμία ομάδα και νομίζω και καμία άλλη συμπαίκτρια μου. Ήταν και αποφόρτιση για εμάς αλλά έδειχνε και πόσο δεμένες ήμασταν. Οι στιγμές των αποδυτηρίων είναι εξίσου σημαντικές με τις στιγμές μέσα στο παρκέ και είναι πράγματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. 
 
Ασχολείσαι ήδη με την ενδυνάμωση αθλητών. Η προπονητική υπάρχει καθόλου στο μυαλό σου;
Έχει περάσει πολλές φορές από το μυαλό μου και νομίζω ότι θα τα πήγαινα και καλά αλλά δεν ξέρω αν θα το ήθελα τώρα ή στο πολύ άμεσο μέλλον. Σίγουρα το κομμάτι της ενδυνάμωσης είναι κάτι που λατρεύω γιατί προσέχω πάρα πολύ από μικρή τον εαυτό μου όντας αθλήτρια στίβου ταυτόχρονα με το μπάσκετ. Νομίζω είναι το Α και το Ω αν θες να λέγεσαι αθλητής. Να πρέπει να είσαι γυμνασμένος και να κάνεις τα πάντα για το σώμα σου. Το κομμάτι της προπονητικής θα το αφήσω προς το παρόν και θα ασχοληθώ με το κομμάτι της ενδυνάμωσης.
 
Πως περιμένεις την επόμενη σεζόν; Πέντε ελληνικές ομάδες θα συμμετέχουν στυην Ευρώπη.
Θέλω να πιστεύω ότι όταν παίζεις και Ευρώπη, έχεις ένα έξτρα κίνητρο και για την Ελλάδα. Σίγουρα ο κορονοϊός έχει φέρει ξανά μια κρίση και έχει πληγεί και ο αθλητισμός, Πιστεύω θα είναι ανταγωνιστικό το νέο πρωτάθλημα. Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός πήρε τον τίτλο τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό θα είναι ακόμα πιο δυνατά, με τις δύο ομάδες να έχουν αλλάξει αρκετά. Θα είναι πολύ ωραία που θα έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε ξανά παιχνίδια Ευρώπης και είναι πολύ σημαντικό που ο Παναθηναϊκός επιστρέφει στην Ευρώπη. 
Ποιο βλέπεις να είναι το μέλλον του μπάσκετ γυναικών;   
Για να πω την αλήθεια παλιά υπήρχε μεγαλύτερος αριθμός παικτριών σίγουρα, αν και αυτή τη χρονική περίοδο έχουμε και πολλές αθλήτριες που είναι σε κολέγια στην Αμερική. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα γυρίσουν και καλύτερες ή πιο έτοιμες. Για μένα δεν έχουν γίνει αυτά που θα έπρεπε να έχουν γίνει στο μπάσκετ γυναικών εδώ και πάρα πολλά χρόνια, πόσο μάλλον μετά και την επιτυχία του 2017. Όλοι οι φορείς πρέπει να κάνουν πράγματα και να ασχοληθούν. Πρέπει να ξεκινήσεις από τις βάσεις, από τις ακαδημίες και να τα βάλεις τα παιδιά στο γήπεδο. Τα παιδιά και τώρα με την καραντίνα έχουν χάσει πολλά από την κοινωνικοποίηση τους και ένα σώμα αναπτύσσεται σωστά όταν κινείται. Κάτι πρέπει να γίνει με τις ακαδημίες αλλά και με τον σχολικό αθλητισμό. Ως αλυσίδα όλα ενώνονται μεταξύ τους. Βλέπω πολλά σύννεφα πάνω από το χώρο. Παλιά είχες πολλές καλές παίκτριες στην Ελλάδα και τώρα δυστυχώς δεν τις έχεις. 
 
Κλείνοντας θα θέλαμε μια ευχή. 
Θα ευχηθώ το μπάσκετ να έχει μόνο ανοδική πορεία από εδώ και πέρα. Να βγαίνουν παίκτριες με καλούς χαρακτήρες αλλά και καλές ως μπασκεμπολίστριες. Να ευχηθώ να υπάρχουν και πολλα σωματεία. Μα πάνω από όλα να ευχηθώ υγεία, εσωτερική ηρεμία σε κάθε έναν που ασχολείται με τον αθλητισμό, από κάθε πόστο και καλή επιτυχία σε όλες τις ομάδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. 
Σεβαστή Βρακατσέλη

Αγαπώ τον αθλητισμό ---> Αγαπώ το μπάσκετ ---> Βρίσκομαι εδώ!



Η τρέλα για τον αθλητισμό και τα media έβαλε μέσα της το μικρόβιο της δημοσιογραφίας.Το μεράκι έγινε πράξη όταν πέρασε τη πόρτα του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ . Το ταξίδι στο χώρο της δημοσιογραφίας μόλις είχε αρχίσει. Λίγα χρόνια μετά με την φλόγα να μένει ακόμα ζωντανή μικρότερες και  μεγαλύτερες διαδρομές σε μονοπάτια του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου και του ραδιοφώνου οδήγησαν στη συνεργασία με το "Αγαπώ το μπάσκετ"
             
Ένα ζευγάρι παπούτσια, μία μπάλα, ένα γήπεδο και... όλα αρχίζουν! 
Και επειδή η μαγεία των σπορ δεν έχει τελειωμό, η πορτοκαλί θεά είναι ανεξάντλητη  με  το θέαμα στο επίκεντρο και κάθε γωνιά της γης έχει κάτι διαφορετικό είμαστε εδώ για να σας παρουσιάσουμε μέσα από την δικιά μας οπτική κάθε της γωνιά!

Leave a comment

Make sure you enter all the required information, indicated by an asterisk (*). HTML code is not allowed.