***
Μοιάζει σαν ένα τηλεγράφημα βγαλμένο από μια διαφορετική εποχή. Σαν ένα φιλμ που παίζει στη μεγάλη οθόνη με σύγχρονα στοιχεία, όμως με sepia φίλτρο. Λίγο καινούργιο, λίγο παλιακό, λίγο μοντέρνο, λίγο παραδοσιακό, λίγο ξεπερασμένο, λίγο διαχρονικό. Σαν ένα δημοσίευμα σε εφημερίδα της δεκαετίας του ’60, το οποίο αν του προσθέσεις λίγες οξείες και μερικές περισπωμένες θα σε ταξιδέψει σε ανοικτά γήπεδα, κοντά σορτσάκια και ασπρόμαυρα χρώματα, άπιαστα όνειρα…
«Στο Χριστουγεννιάτικο τουρνουά συμμετέχουν σε ομάδες οι καλλίτεροι-ες αθλητές-ες που επιλέγονται αναλογικά από όλες τις Αθλητικές Ενώσεις και Τοπικές Επιτροπές της Ε.Ο.Κ. και αγωνίζονται σ’ ένα ειδικό τουρνουά που παρουσιάζει ιδιαίτερο αγωνιστικό ενδιαφέρον ενώ παράλληλα έχουν την ευκαιρία να διδάσκονται από έμπειρους προπονητές τα βασικά στοιχεία του αθλήματος. Στα τουρνουά Χριστουγέννων 2005 και 2006 που πραγματοποιήθηκαν υπό την αιγίδα της ΕΟΚ πήραν μέροs οι παρακάτω αθλητέs και αθλήτριεs που ανήκουν σε Σωματεία της ΕΚΑΣΚΕΜ…»
***
Ο ρομαντισμός ανθεί περισσότερο όπου υπάρχει λιγότερο τσιμέντο. Όπου υπάρχει λιγότερη πόλη και περισσότερη εξοχή. Όπου οι αποστάσεις είναι μικρότερες, ο χρόνος πιο ποιοτικός και το παιχνίδι είναι έξω. Έξω στα ανοιχτά γήπεδα, εκεί όπου η Αντιγόνη Χαιριστανίδου έκανε τις πρώτες της παιδικές παρανομίες: Έπαιζε μπάσκετ! Σε μια πόλη σαν την Βέροια, αυτό μπορεί να είναι πρόβλημα. Σε μια πόλη σαν την Βέροια της δεκαετίας του ’90 και του ’00 αυτό μπορεί να είναι μεγάλο πρόβλημα. Πρωτάθλημα το 1990, 1991, 1994, 1995 και 2003. Κύπελλο το 1991, 1992 και το 2003. Βάλε και τα πρωταθλήματα εφήβων, τα πρωταθλήματα παίδων και τις ευρωπαϊκές διακρίσεις και βάλε και έξι σοκολάτες, θα το κάψουμε απόψε κυρ Στέφανε!
Μόνο που ενώ η πόλη και η οικογένεια Χαιριστανίδη το έκαιγε στις σπουδαίες επιτυχίες του Φιλίππου Βέροιας, η Αντιγόνη έπραττε την απόλυτη προδοσία. Δεν ήθελε να παίζει χάντμπολ και έφευγε κρυφά από τις προπονήσεις, που την είχε γράψει ο μπαμπάς, για να πηγαίνει στο παρακείμενο ανοικτό γήπεδο μπάσκετ και να κάνει εκείνο που αγαπούσε. Το μεγάλο της άγχος ήταν πώς θα το πει στον κύριο Λευτέρη και ο μεγάλος της σύμμαχος ήταν η κυρία Χριστίνα. «Τι θέλεις, μπάσκετ; Ό,τι θες θα πας, άσε τον μπαμπά σου», και αφού λύθηκε το πρόβλημα και αποφάσισε να μην παραβιάσει ξανά τον νόμο, δε θα άφηνε ποτέ ούτε το μπάσκετ.
Ήταν μια σχέση ζωής και παραμένει τέτοια. Όμοια με εκείνη στον Παναθλητικό, ομάδα που καθόρισε την πορεία της, αλλά κυρίως την Εθνική ομάδα. Ο παιδικός και ο ώριμος έρωτας της Αντιγόνης Χαιριστανίδου. Το πρώτο επεισόδιο και το τελευταίο επεισόδιο. Από τα τουρνουά Χριστουγέννων μια φορά κι έναν καιρό (σ.σ. έναν Γενάρη του 2006 στο Μεσολλόγγι μια φορά, και έναν άλλον Γενάρη του 2005 στο Τσοτύλι έναν καιρό), στις μικρές Εθνικές ομάδες, στη διαχρονική παρουσία στην Εθνική ομάδα ενόπλων δυνάμεων, με αμέτρητες διακρίσεις και πιο πρόσφατη το χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο και το βραβείο της πολυτιμότερης παίκτριας στο Ηράκλειο το 2024 με την ομάδα της ελληνικής αστυνομίας, και στην Εθνική ομάδα γυναικών.
«Όταν ήμασταν στις μικρές εθνικές ομάδες δεν καταλαβαίναμε απολύτως τι κάναμε και πόσο σημαντικό ήταν. Η Εθνική Γυναικών είναι μεγάλη τιμή και αυτό από μόνο του είναι ένα κίνητρο για να είσαι εδώ και να δουλεύεις σε υψηλό επίπεδο, να προπονείσαι και να συμμετέχεις σε όλο αυτό. Θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο και όλη τη δουλειά, την προπόνηση και την πίεση που μπορεί να έχουμε».
Η πίεση φέρνει διαφορετικά φίλτρα στο επεισόδιο. Πιο ζωντανά, πιο έντονα, πιο χαρακτηριστικά. Σαν την επιθυμία να μην τα παρατάς ποτέ. Να προπονείσαι και να δουλεύεις ως αστυνομικός. Να προπονείσαι και να σπουδάζεις νηπιαγωγός. Να προπονείσαι και να κάνεις μεταπτυχιακό στην εγκληματολογία. Ό,τι κι αν χρειαστεί να θυσιάσεις, όσα κι αν πρέπει να παραμερίσεις, όσες φορές κι αν νομίζεις ότι κανείς δεν παρακολουθεί. Πάντα κάποιος παρακολουθεί. Νομίζεις ότι η ιστορία σου είναι μόνο δική. Όμως πάντα κάποιον θα εμπνεύσεις. Θεωρείς ότι μπορεί να μην φαίνεσαι. Αλλά θα έρθει η στιγμή να σε δουν τα μάτια που πρέπει…
«Γενικά άργησα να έρθω στην Εθνική γυναικών και να κατέβω στην Αθήνα, ωστόσο με τις μικρές εθνικές έχασα πολλά καλοκαίρια. Για να είσαι σε ένα υψηλό επίπεδο θέλει να δουλεύεις και τους θερινούς μήνες. Οπότε θυσιάζεις, το ξέρεις συνειδητά, δουλεύεις και από εκεί και πέρα έχεις λίγο χρόνο για εσένα. Για μένα προσωπικά σίγουρα αξίζει. Γιατί όπως είπα και πριν είναι πολύ μεγάλο το κίνητρο σε προσωπικό επίπεδο, είναι κάτι που το θέλω πολύ και επιλέγω και το κάνω».
Το φινάλε του πρώτου κύκλου από την έναρξη του δευτέρου κράτησε περισσότερο και από την περιπέτεια των πρωταγωνιστών του Lost. Η Αντιγόνη Χαιριστανίδου είχε αγωνιστεί τελευταία φορά με την Εθνική Νέων Γυναικών, το καλοκαίρι του 2010… Κλήθηκε ξανά δώδεκα χρόνια και δύο μήνες μετά. Έπαιξε ξανά τον Σεπτέμβριο του 2022 κι έκτοτε καθιερώθηκε στην ομάδα. «Εγώ προσωπικά ανυπομονώ για όλη την εμπειρία, είναι πολύ μεγάλη η χαρά. Το να είμαι στην Εθνική ομάδα πρώτη φορά και σε ένα Ευρωμπάσκετ είναι σίγουρα πολύ μεγάλη εμπειρία», είχε πει το 2023 και σε εκείνο το φιλμ μπαίνει και πάλι φίλτρο. Αφαιρείται το χρώμα και πέφτει μόνο κόκκινο. Γ Ι Α Τ Ι?
Λίγες μέρες πριν το πρώτο ευρωμπάσκετ της καριέρας της σε ηλικία 33 ετών παθαίνει θλάση στο γαστροκνήμιο. O τόσος όσος τραυματισμός, στην τόσο όσο στιγμή. Δε θα μπορέσει να προλάβει και χάνει εκείνο που φάνταζε ως μια ευκαιρία ζωής. Ίσως ως μια τελευταία ευκαιρία ζωής. Δεν ήταν! Διότι ποτέ δεν ξέρεις ποια είναι η μεγάλη σου ευκαιρία, όπως ποτέ δεν ξέρεις ποιον μπορεί να επηρεάζει η ιστορία σου. Η Αντιγόνη ετοιμάζεται για το ευρωμπάσκετ του 2025, το φίλτρο μπαίνει ξανά για να προσδώσει αυτή τη φορά λίγο συναισθηματισμό και το φινάλε μοιάζει σαν crossover επεισόδιο δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς. Ισάξιο του σεναρίου μας, άλλωστε…
***
«Ο λόγος όμως που έπαιξα επαγγελματικό μπάσκετ είναι η Αντιγόνη Χαιριστανίδου. Δεν της το έχω πει ποτέ, αλλά ήταν τόσο καλή παίκτρια εκείνα τα χρόνια, τη θαύμαζα τόσο πολύ και όταν την έβλεπα να κυριαρχεί, το κυνήγησα και εγώ περισσότερο».
Στη Βέροια ήταν, εντέλει, πολλά τα έκνομα κορίτσια και η Ντίνα Σαρηγιαννίδου γράφει τον επίλογο της Αντιγόνης και τον δικό της πρόλογο. Με sepia φίλτρο ξανά – όπως οι παιδικές φωτογραφίες στα ανοιχτά του ΑΟΚ. Για φαντάσου εκείνα τα άπιαστα όνειρα…
Πηγή και φωτό: basket.gr
