Ήταν παρούσα στο παιχνίδι που η Τάρα Βάντερβιρ ισοφάρισε το ρεκόρ με τις περισσότερες νίκες προπονητή ή προπονήτριας στο NCAA. Ήταν παρούσα στο παιχνίδι που το κατέρριψε. Ήταν παρούσα στο παιχνίδι που αποσύρθηκε οριστικά από τους πάγκους και από το Στάνφορντ έπειτα από 38 σεζόν και 1.216 νίκες. Ήταν στο παιχνίδι που αποκαλύφθηκε το όνομά της στο παρκέ και το Maples Court απέκτησε ονοματεπώνυμο. Μα, κυρίως, ήταν παρούσα όταν είδε το μήνυμα στο κινητό της.

«Έγινες δεχτή στο Στάνφορντ». Και έκλαψε… Γιατί, όπως έχουμε καταστήσει σαφές ως τώρα, η Έλενα κλαίει. Όταν είναι χαρούμενη, όταν ακούει καλά νέα, όταν την πλημμυρίζουν συναισθήματα – κλαίει. Είναι ίδιον των ανοιχτόκαρδων ανθρώπων, εκείνων που γελάνε συχνά και δυνατά, να μην συγκρατούν τα συναισθήματά τους. Και είναι ίδιον, επίσης, να τους κρατάει η αισιοδοξία στα δύσκολα και να τους οδηγεί με ασφάλεια στο άγνωστο. Ακριβώς όπως ήταν το Στάνφορντ, η Καλιφόρνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες για την Έλενα Μποσγανά το 2021… Αλλά μήπως άγνωστος δεν ήταν και ο κόσμος όλος εκείνη την εποχή;

***

Το μπάσκετ στο σπίτι ήταν καθημερινή συζήτηση. Ο Γιώργος Μποσγανάς και η Λίζα Προδρομίδου, αμφότεροι μεγάλωσαν στο χώρο, γνωρίστηκαν στο χώρο, και εντέλει έμειναν στο χώρο, αφού ήρθε η Έλενα να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Όχι κατ’ ανάγκη, αλλά από επιλογή. Επιλογή από… ανάγκη, η οποία προέκυψε όταν αντιλήφθηκε ότι στο μπαλέτο δεν προδιαγραφόταν λαμπρό το μέλλον, και ότι το κολύμπι είχε πολλή μοναξιά. Στο μπάσκετ ήταν όλα διαφορετικά. Για αρχή, ήταν πιο ψηλή από όλες. Δευτερευόντως, ήταν πιο καλή από τις περισσότερες. Και το κυριότερο; Εκεί μπορούσε να έχει φίλες!

Άσε που μπορούσε και να κοροϊδεύει τον… μπαμπά, αξία επίσης ανεκτίμητη! «Δεν με έχουν αφήσει ποτέ να πάρουν αέρα τα μυαλά μου. Με βοηθούν να μένω ταπεινή», είχε πει σε συνέντευξή της στο «Sport24» για τις νουθεσίες των γονιών της, οι οποίες πάνε περίπατο στις 1on1 μονομαχίες, όπου κυριαρχεί το trashtalking. «Τον κερδίζω», διατυμπάνιζε από τα 15 της η Έλενα, για να πάρει και την πληρωμένη απάντηση. «Για να με κερδίσει θα πρέπει να περάσουν γύρω στα 15 χρόνια. Ξέρω να παίζω και με το μυαλό της». Το debate, πάντως, συνεχίζεται, με την Έλενα να εξομολογείται πρόσφατα ότι έχει πάρει το νούμερο «5» επειδή το φορούσε ο πατέρας της, από τον οποίο «τώρα πια είμαι καλύτερη». Απάντηση pending…

Για μια άλλη απάντηση κάνουμε ένα άλμα στο χρόνο και πηγαίνουμε στο 2020… Εν μέσω πανδημίας, εν μέσω απαγορεύσεων, εν μέσω αβεβαιότητας και σε μια εποχή που όλα έμοιαζαν πολύ και όλα ήταν μέσω οθόνης. Ακόμα και οι συζητήσεις για να μετακομίσεις στην άλλη άκρη του κόσμου για να σπουδάσεις και να παίξεις μπάσκετ. Η Έλενα τη μία στιγμή έπαιζε μπάσκετ στο σχολείο, την επόμενη στον Κρόνο Αγίου Δημητρίου, την επόμενη στην Εθνική κορασίδων και στην εθνική νεανίδων και την επόμενη νόμιζε ότι της έκαναν πλάκα…

«Ήμουν με την Εθνική ομάδα νεανίδων και όταν γύρισα στο σχολείο μου είπαν ότι θα έρθει mail από το Στάνφορντ. Τους είπα είστε σίγουροι; Όταν ήρθε το mail νόμιζα ότι ήταν scam». Δεν ήταν. Οι επόμενοι μήνες πέρασαν με πολύ zoom και πολύ facetime. Η Έλενα δεν επισκέφτηκε ποτέ τις εγκαταστάσεις και το πανεπιστήμιο. Ήξερε ότι ήταν εκείνο που ήθελε. Και ίσως δεν ήξερε πόσο πολύ το ήθελε μέχρι τη στιγμή που το απέκτησε.

«Με πήρε τηλέφωνο η Τάρα, αλλά εκείνη την ώρα έκανα προπόνηση με τον μπαμπά», θυμάται και όταν η κλήση μένει αναπάντητη, έρχεται το μήνυμα. Ποτέ δεν ξεχνάς το μήνυμα που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή… Αρκεί να μην ξεχνάς ότι η ίδια η ζωή είναι ένα σύμπλεγμα στιγμών που την καθορίζουν.

«So now, what…?».

Πόσο ρεαλιστικό και ανθρώπινο; Έχεις καταφέρει όλα όσα ονειρευόσουν και είσαι εκεί πια. Τι κάνεις; Ο φόβος και η αμφιβολία δεν κράτησαν παρά μόνο ένα βράδυ. Το πρώτο βράδυ. Η Έλενα Μποσγανά έχει φτάσει στην Αμερική είναι στον κοιτώνα της και, πλέον, πρέπει να ακολουθήσει το μάθημα που η ίδια δίδαξε. «Είναι πολύ σημαντικό να μην ζούμε για να ζούμε, αλλά να εκτιμάμε τα μικρά πράγματα».

Λίγο μεγάλο για να το κάνεις τατουάζ, αλλά αν το πιστεύεις θα σε βοηθήσει στα σκοτάδια σου. Διότι ναι μεν η Έλενα κλαίει όταν είναι χαρούμενη, όμως τι γίνεται με τις στιγμές που σε κατακλύζει και σε καταβάλλει η νέα σου πραγματικότητα; Όταν δεν αντέχεις γιατί πλέον δεν παίζεις όσο έπαιζες ή όσο πιστεύεις ότι θα έπρεπε να παίζεις… Όταν σου λείπει η οικογένειά σου ή σου λείπει το σκυλάκι σου… Όταν η προπόνηση είναι πάρα πολύ σκληρή και δύσκολη ή όταν μοιράζεστε 30 άτομα ένα μπάνιο… Εκεί επιστρέφεις στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Εκεί κάνεις επανεκκίνηση.

Υπάρχει μια έκθεση που έγραψε η Έλενα Μποσγανά, προκειμένου να γίνει δεχτή στο Stanford. Για το Stanford μιλάμε, ας μην το ξεχνάμε: Τη γη των 85 Νόμπελ, 44ων Touring, άνω από 300ων Ολυμπιακών μεταλλίων και για να το απλοποιήσουμε η γη των… 10.000 λέξεων στη Wikipedia! «Έγραψα για κάποιες δυσκολίες που έχουν άτομα ΑΜΕΑ κι επειδή τυχαίνει να έχω κοντινό μου άνθρωπο και να γνωρίζω από πρώτο χέρι, ήθελα να γράψω για κάτι σχετικό. Είναι πολύ προσωπικό και πολύ δικό μου. Μιλώντας για την εμπειρία μου, έγραψα ότι μερικές φορές ξεχνάμε ότι στα μικρά πράγματα βρίσκεται η χαρά. Δεν σκέφτομαι πάντα έτσι, αλλά προσπαθώ…».

Το 2021 ο κόσμος ήταν λίγο καλύτερος από το 2020, αλλά ακόμα περίεργος. Πόσο μάλλον αν τον ζεις μακριά από όσα είχες συνηθίσει, από το μαξιλαράκι ασφαλείας σου. «Μεγάλωσα περισσότερο από ένα χρόνο, ναι. Βίωσα αρκετά πράγματα στον αθλητισμό που ως τώρα δεν τα είχα βιώσει. Έζησα μόνη μου, έπρεπε να το ζήσω μόνη μου και να το ξεπεράσω μόνη μου τη στιγμή που συνέβαινε».

Η Έλενα Μποσγανά ήταν η πρώτη Ευρωπαία αθλήτρια που πήρε υποτροφία στο Στάνφορντ, θα μπορούσε να μπει στη δική της σελίδα στη Wikipedia – θα είναι ενδιαφέρουσα κι ας μην φτάσει τις 10.000 λέξεις. Στην επόμενη παράγραφο θα γράφει ότι έγραψε ιστορία με το 10 στα 10 σουτ που είχε στις 30 Νοεμβρίου απέναντι στο Σαν Ντιέγκο, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ από το 1981… Και στην επόμενη θα γράφει ότι αποφοίτησε με πτυχίο στη science technology and society… Και στην επόμενη ότι είναι daydreamer, ότι ονειρεύεται συνέχεια και θέλει να κάνει όσα βλέπει στο κεφάλι της πραγματικότητα… Και στην επόμενη, εκείνη με τα προσωπικά, ότι η μητέρα της και ο πατέρας της έπαιζαν μπάσκετ. Ο Γιώργος Μποσγανάς φορούσε το νούμερο «5». Η Έλενα Μποσγανα φοράει το νούμερο «5».

The perfect ten!

Πηγή και φωτό: basket.gr