Οι περισσότερες μεγάλες μορφές του ελληνικού μπάσκετ βρέθηκαν εκεί για να τιμήσουν τους παίκτες που κατέγραψαν τη μεγαλύτερη επιτυχία του αθλήματος στη χώρα μας και αποτέλεσε αφετηρία για να ξεχυθούν χιλιάδες παιδιά στα γήπεδα με μια πορτοκαλί μπάλα και να οδηγήσουν σε νέες φουρνιές σπουδαίων αθλητών που έφεραν μεγάλες επιτυχίες σε εθνικό, αλλά και συλλογικό επίπεδο.
Η εκδήλωση είχε πολλή συγκίνηση, χιούμορ, όμορφες ατάκες και παραλειπόμενα, ενώ παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, οι περισσότερες παίκτες εκείνης της Εθνικής έδειξαν ότι μεταξύ τους νιώθουν σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Μελανό σημείο και το πλέον στενόχωρο ήταν η ηχηρή απουσία των Νίκου Γκάλη, Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά και του Μέμου Ιωάννου, γεγονός που σχολίασαν ακόμα και οι παλιοί τους συμπαίκτες, εκφράζοντας, ωστόσο, την ευχή πως κάποια μέρα οι όποιες διαφορές θα γεφυρωθούν και θα βρεθούν ξανά όλοι μαζί.
Η βραδιά ξεκίνησε με τη βράβευση του διοικητικού ηγέτη της Ομοσπονδίας, Γιώργου Βασιλακόπουλου, ο οποίο ανέβηκε στη σκηνή με αρκετή διάθεση για χιούμορ.
«Είναι σημαντική η παρουσία τόσο πολλών προσωπικοτήτων και της πολιτικής ηγεσίας, ενδεικτικό της σημασίας που έχει ακόμα και σήμερα το έπος του ’87. Στην παρουσίασή μου έγινε μια παράλειψη ως το βιογραφικό μου. Ξέχασαν κάτι δυσάρεστο. Δεν ήμουν μόνο παίκτης, προπονητής και διοικητικός παράγων. Δυστυχώς, για ένα διάστημα πέρασα και από διαιτητής!», είπε και η αίθουσα ξέσπασε σε γέλια και χειροκροτήματα.
Στη συνέχεια, μίλησε για την μεγάλη επιτυχία της ελληνικής ομάδας και την παρακαταθήκη που άφησε στις επόμενες γενιές.
«Η 14η Ιουνίου 1987 είναι μια ημερομηνία ορόσημο. Είναι ένας φάρος που έδειξε και δείχνει ακόμα μια πορεία που επετεύχθη με έναν συγκεκριμένο προγραμματισμό, τοποθεσία, στοχοθεσία. Είναι αυτό που αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι, όταν είμαστε ενωμένοι και έχουμε κοινούς στόχους, τότε μπορούμε να πετύχουμε και το ακατόρθωτο ακόμα. Αυτή η τεράστια επιτυχία αποκλειστικά και μόνο ανήκει στον αγωνιστικό χώρο, τους παίκτες και τους προπονητές. Εμείς είμαστε ίσως οι θιασάρχες, οι σκηνοθέτες, αλλά πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες. Αυτοί που μαζί με την τεχνική ομάδα έδωσαν αυτό το βάθρο στον ελληνικό λαό. Φυσικά, ο αθλητισμός δεν λύνει εθνικά προβλήματα, όπως κάποιοι νομίζουν ή οικονομικά ή πολιτικά προβλήματα. Είναι μια λύση για την κοινωνία. Λύνει κοινωνικά προβλήματα, είναι η απάντηση σε κάτι εκφυλιστικά φαινόμενα που παρατηρούνται ακόμα και στις μέρες μας. Ο αθλητισμός είναι η απάντηση. Και θα πρέπει να σταθούμε όλοι κοντά στο αθλητικό κίνημα. Η 14η Ιουνίου ήταν μια αφετηρία. Δεν ξεκίνησε τότε το μπάσκετ. Υπήρχαν επιτυχίες και πριν σε επίπεδο συλλόγων. Ήταν μια αφετηρία, όχι μόνο του μπάσκετ, γενικότερα του ελληνικού αθλητισμού. Μια πορεία πράγματι σχεδιασμένη κατά τέτοιον τρόπο που οδήγησε και το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό στην κορυφή και το μπάσκετ 30 χρόνια πρωταγωνιστεί σε όλα τα επίπεδα: Νέων, Παίδων, Εφήβων, Ανδρών. Και θα πρωταγωνιστεί. Είναι πολύ καλά θεμελιωμένο. Αυτή τη βεβαίωση μπορώ να σας δώσω. Να συγχαρώ δημόσια τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου με τους οποίους βρισκόμαστε αρκετά συχνά. Και να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας. Τα λόγια είναι περιττά, όπως έλεγε και η Μαρινέλα!»
Πριν από την αποχώρηση του κ. Βασιλακόπουλου από το βήμα, προβλήθηκε βίντεο με μήνυμα που έστειλε ο πάλαι ποτέ ισχυρός άνδρας της FIBA, Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, ο οποίος μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τον ισχυρό άνδρα του ελληνικού μπάσκετ, αν και αστειεύθηκε μαζί του λέγοντας πως, ως παίκτης δεν ήταν τόσο καλός!
«Με έπιασε συγκίνηση που τον είδα. Ο κ. Στάνκοβιτς είναι πραγματικός φιλέλληνας. Κάθε καλοκαίρι το περνάει στην Ελλάδα, στη Βάρκιζα όπου έχει αγοράσει και σπίτι. Τον ευχαριστώ για τα καλά του λόγια και ένα μεγάλο ευχαριστώ για την προσφορά του στο παγκόσμιο μπάσκετ», ήταν η απάντησή του.
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς ήταν η βράβευση του επί μια ολόκληρη εικοσαετία προέδρου της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, Ζαχαρία Αλεξάνδρου (1979-1998), ο οποίος βρίσκεται πλέον στην δέκατη δεκαετία της ζωή τους.
«Όπως καταλαβαίνετε, εγώ πλέον ζω με τις αναμνήσεις. Αλλά είμαι τόσο ενεργής που με συντροφεύουν πάντα και περνώ πολύ καλά. Ασχολούμαι με το μπάσκετ από το 1953. Έχω ζήσει και δει πολλά, αλλά αυτό που ενδιαφέρει είναι οι ενωμένες δυνάμεις όλων που έφτασαν το μπάσκετ σε αυτό το ύψος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν μπήκατε στην Ομοσπονδία, ύστερα από μένα, μαζί με τον Πέτρο Καπαγέρωφ και τον Νότη Μαστρογιάννη, δώσατε άλλο πράγμα στο μπάσκετ. Δεν ήταν μόνο αυτή η διάκριση, υπήρξαν και μεταγενέστερες. Μετά από αυτό οι ομάδες μας κέρδισαν 21 μετάλλια. Ήταν αυτό το κάτι που δώσατε, κύριε πρόεδρε, εσείς και εκείνοι που έφυγαν νωρίς από κοντά μας. Αυτό που κυρίως πρέπει να έχει κάποιος είναι να αγαπάει αυτό που κάνει. Σας αγαπώ όλους σας!», δήλωσε πριν ανταμειφθεί ε ένα θερμό χειροκρότημα.
Ο κ. Βασιλακόπουλος, ακολούθως βράβευσε τον Υφυπουργό Αθλητισμού, Γιώργο Βασιλειάδη, τον οποίο ευχαρίστησε για την μέχρι σήμερα συνεργασία τους.
«Νιώθω περισσότερα άβολα και περίεργα από ποτέ. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την μεγάλη τιμή. Όλο αυτό που ζω κάποιες στιγμές αυτούς τους επτά μήνες, είναι ιδιαίτερα τιμητικό. Το μόνο που μπορώ να πω με το δέος που νιώθω, βλέποντας όλα τα ινδάλματα των παιδικών μου χρόνων, τους παίκτες της Εθνικής μας, είναι ότι σας ευχαριστούμε για όλες τις μεγάλες στιγμές και αυτά που προσφέρατε. Το μόνο που μπορώ να πω από την πλευρά της Πολιτείας είναι ότι ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είμαστε κοντά στο άθλημα. Ενδεχόμενα θα πρέπει να έρθουμε σε μια κοντινότερη σχέση μαζί σας για να μπορέσουμε να λύσουμε και τα κοινωνικά προβλήματα που βγαίνουν μέσω του οπαδισμού και κινδυνεύουμε πολλές φορές να μας χαλάσουν αυτό το όμορφο πράγμα που εσείς κατορθώσατε να χαρίσετε σε όλους μας», είπε ο κ. Βασιλακόπουλος, ενώ απευθύνθηκε με χιούμορ προς τον πρόεδρο της ΕΟΚ: «Πρόεδρε, να είσαι καλά για να τσακωνόμαστε!».
Τη σκυτάλη ανέλαβε ο Εθνικός κόουτς, ο Κώστας Πολίτης, ο οποίος ήταν ο πρωτομάστορας της επιτυχίας της Εθνικής του ’87.
«Εμείς οι προπονητές είναι γεγονός πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε μες στους αγωνιστικούς χώρους. Αλλά πρέπει να κάνω μια αναδρομή του πώς ξεκίνησε. Ωραία γίνονται αυτά τα επιτεύγματα, αλλά πρέπει να υπάρχει μια προεργασία. Εγώ το ’85 απέτυχα σαν προπονητής, όμως, είχαστήριξη από τη διοίκηση για να συνεχίσω να κάνω αυτό το έργο που είχα αναλάβει το ’83. Με τη στήριξη της διοίκησης, με τους αθλητές τους παλιούς και τους νέους καταφέραμε μέσα από αυτές τις εμπειρίες να φτιάξουμε μια ομάδα, που δεν ήταν μόνο πολύ καλή μες στον αγωνιστικό χώρο, ήταν πολύ καλή και στην παρουσία της έξω από τους αγωνιστικούς χώρους. Το να βάζεις μόνο τη μπάλα στο καλάθι, δεν φτάνει σήμερα. Αυτό το εκτίμησε ο κόσμος. Σε όλο αυτό το πέρασμά μας από το ξενοδοχείο μέχρι το ΣΕΦ ήταν πρωτόγνωρο για την εποχή. Μας περίμενε στους δρόμους και μπαίναμε στο γήπεδο με μια ψυχολογία τελείως διαφορετική. Η πλευρά μου ήταν στο κομμάτι των ρόλων, την εμψύχωση των παικτών, στη δημιουργία μιας καλής ατμόσφαιρας. Όπως λέω και σήμερα στους νέους, ό,τι παρουσιάζεις έξω από το γήπεδο, θα το βγάλεις και μέσα σε αυτό. Η ομάδα ήταν αξιοπρεπής και συνεπής. Σαράντα μέρες έμεινε σε ένα ξενοδοχείο και κατάφερε να πάρει ένα αποτέλεσμα που και για μας ήταν ανέλπιστο. Λέγαμε, αν μπούμε στην τετράδα είναι επιτυχία. Αλλά, όπως λένε, τρώγοντας ανοίγει και η όρεξη και φτάσαμε σε αυτό το κορυφαίο επίτευγμα!»
Οι διοργανωτές είχαν επιφυλάξει μια όμορφη έκπληξη προς τον κ. Πολίτη, όταν του έδειξαν το πλάνο από την επίσκεψη της μητέρας του στο ξενοδοχείο, μετά την μεγάλη νίκη επί της Γιουγκοσλαβίας στον ημιτελικό και την πρόκριση στον τελικό της διοργάνωσης, με τον πρώην Ομοσπονδιακό προπονητή να μη μπορεί να κρύψει τη συγκίνησή του.
«Για μένα και σήμερα που το βλέπω έιναι κάτι συγκινητικό. Είναι η μητέρα μου. Δεν την περίμενα ότι θα έρθει στο ξενοδοχείο και ανέλπιστα τη βλέπω μπροστά μου και της είπα “Πώς έγινε αυτό; Θαύμα; Εσύ ήσουν με κάταγμα!” και μου είπε “Δε μπορούσα. Έπρεπε να έρθω κοντά σου να σε δω. Τα έβλεπα όλα αυτά, είχα και το ραδιοφωνάκι δίπλα μου και πήρα ένα ταξί και ήρθα να σε δω”. Αυτό ήταν για μένα κάτι πάρα πολύ μεγάλο.
Τη βράβευση του Κώστα Πολίτη έκανε ο πάντα πληθωρικός και ατακαδόρος, Γιάννης Ιωαννίδης, ο οποίος μεταξύ άλλων, χάρισε μια σχετικά αμήχανη στιγμή, όταν και άφησε αιχμές για τον τρόπο που ο Νίκος Γκάλης οδηγήθηκε στο τέλος της καριέρας του.
«Ζητώ συγνώμη γιατί για εμάς τους μπασκετικούς είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει. Ό,τι προβλήματα έχουμε, αν το μπάσκετ δεν προχωράει ενωμένο, θα έχουμε προβλήματα. Πρέπει να κάνουμε πίσω σε πολλά πράγματα για να μπορέσει το σύνολο να λειτουργήσει και να έχει τα αποτελέσματα που δεν περίμενε και κανένας. Εγώ είμαι ευτυχής γιατί σε αυτή την ομάδα οι μισοί ήταν δικοί μου. Είπα στον Κίμωνα Κουλούρη “Πες στο Βασιλακόπουλο, αν θες η ομάδα να έχει επιτυχία πρέπει ο Γκάλης και ο Γιαννάκης να παίξουν μαζί. Δε μπορεί να υπάρχει Εθνική Ομάδα αν δεν υπάρχει μια βάση με καλούς παίκτες και πάνω σε αυτούς να κολλήσει και άλλους. Έχουμε νέα παιδιά και πρέπει να τα βοηθήσουμε και να βάζουμε τον εγωισμό μας κάτω από αυτό για το καλό του συνόλου. Όταν ήρθε ο Διαμαντίδης και με ρώτησε “που θα πάω”, του είπα να πάει στον Παναθηναϊκό να γίνει πιο δυνατή η Εθνική Ομάδα’, ανέφερε ο “ξανθός”, ο οποίος στη συνέχεια άφησε τις αιχμές του για τον τρόπο που ο κ. Πολίτης κοντραρίστηκε με το Νίκο Γκάλη.
«Ο Κώστας είναι κύριος με όλη τη σημασία της λέξης. Δε μπροείς να του βρεις ψεγάδι. Ένα έχει που θα το πω γιατί είναι πρόβλημα για το μπάσκετ. Ο Γκάλης άλλαξε το μπάσκετ. Θα λέμε αλήθειες. Αυτό που πρέπει να περνάει πάντα, είναι ότι αν έχω ένα πρόβλημα, δεν θα το λύσω αθλητικά, αλλά σαν άτομο με άτομο. Χάσαμε το Γκάλη που θα έπαιζε στα πρωταθλήματα και μπροεί να ήμασταν και καλύτεροι».
Ο κ. Πολίτης, σήκωσε το “γάντι” και απάντησε σχετικά: «Ο Γιάννης ωραία τα είπε, αλλά ξεχνάει ότι ο Γκάλης και ο Γιαννάκης βρέθηκαν στην Εθνική Ομάδα από άλλα μετερίζια. Ο ρόλος που δόθηκε στον καθένα ήταν διαφορετικός από ό,τι ήταν στις ομάδες τους. Με τον Γκάλη, ο οποίος είναι ένα ίνδαλμα για την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό μπάσκετ, το ’87 ήταν ενωμένος με την ομάδα. Σήμερα είναι ξεχωριστός. Πρέπει να το λύσουμε αυτό το θέμα ότι εκείνη την εποχή ήμασταν ενωμένοι και παραμένουμε ενωμένοι»
Στη συνέχεια βραβεύθηκαν με τη σειρά ο γιατρός της Εθνικής Ομάδας, Κώστας Παρίσης και ο θρυλικός γυμναστής, Νίκος Σισμανίδης.
«Εμείς είχαμε ένα συγκεκριμένο ρόλο, να έχουμε την ομάδα ετοιμοπόλεμη. Εκείνο που πάντα θυμάμαι ήταν το κλίμα της ομάδας. Διώξαμε το “εγώ” και κρατήσαμε το “εμείς”. Ήταν μια οικογένεια αυτή η ομάδα και γι’ αυτό μεγαλούργησε. Ακόμα έχουμε άριστες σχέσεις. Είχα και την ιδιότητα του παλιού καλαθοσφαιριστή, τους ζούσα και ήξερα πώς λειτουργούν. Ζήσαμε πάρα πολλά πράγματα. Η οικογένεια ήταν χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας», δήλωσε πρώτος ο κ. Παρίσης και στη συνέχεια πήρε το λόγο ο κ. Σισμανίδης.
«Εγώ πιστεύω ότι είχα το καλύτερο υλικό που θα μπορούσε να μου δώσει κάποιος να το γυμνάσω. Το καλό ήταν ότι ο Κώστας Πολίτης με εμπιστεύθηκε και κάναμε για πρώτη φορά προετοιμασία 45 ημερών, Με πρόγραμμα. 45 μέρες προετοιμασίας, 12 παιχνίδια μέχρι τον τελικό, οι ώρες των προπονήσεων 21:00-23:00 το βράδυ. Και με έβριζαν οι δημοσιογράφοι! Τι κάνει ο Σισμανίδης, έλεγαν! Αυτό κάναμε. Γι’ αυτό πήραμε το Πρωτάθλημα», δήλωσε αρχικά, ενώ αναφέρθηκε και στα δυο τραγούδια που έμελλε να γίνουν το… soundtrack της εθνικής επιτυχίας, το “Final Countdown” των Europe και το “Eye of the tiger” των Survivor.
«Αυτά ήταν άλλα. Εμείς ήμασταν μια παρέα. Όλο αυτό το υλικό το χειριζόμουν εγώ. Έφτανα πρώτος στην είσοδο του ΣΕΦ. Με έβλεπε ο DJ και έβαζε το “Eye of the tiger” και γυάλιζε το μάτι όλων. Και μπαίναμε μέσα, κάναμε 20 λεπτά διατάσεις και τρέχαμε με 100χλμ/ώρα! Όλες οι ομάδες ήθελαν πέντε λεπτά για να ζεσταθούν, εμείς πετάγαμε!», πρόσθεσε.
Το λόγο στη συνέχεια πήρε το μέλος του ΔΣ της ΕΟΚ, Άρης Ζώης που πλέον κατέχει θέση στο Κεντρικό Γραφείο της FIBA. «Πρέπει να πω ότι το 1987 ήταν πολύ σημαντικό προσωπικά γιατί υπέφερα, καθώς μόλις λίγο νωρίτερα είχα σταματήσει το μπάσκετ για επαγγελματικούς λόγους. Είχα τη χαρά με τον Γιάννη Ιωαννίδη να είμαι στο ατυχές πανευρωπαϊκό του 1981. Οι μεγάλες αθλητικές επιτυχίες της Ελλάδας, δεν είναι μόνο στο γήπεδο. Οι μεγάλες επιτυχίες έρχονται πάρα πολύ συχνά με όσα γίνονται και εκτός γηπέδου. Τα τελευταία 30 χρόνια υπό την ηγεσία του κ. Βασιλακόπουλου, η Ελλάδα σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, χαίρει τεράστιας εκτίμησης και συμβάλει πάρα πολύ στη διαμόρφωση των διεθνών πολιτικών. Δεν είμαστε μόνο στο γήπεδο. Είμαστε πάρα πολύ ισχυροί σαν Ελλάδα και έξω από αυτό. Και αυτό μετράει».
Ακολούθως, οι διοργανωτές της εκδήλωσης, άνοιξαν το… βιβλίο της Ιστορίας του Ευρωμπάσκετ ’87, παρουσιάζοντας σε ένα βίντεο την πορεία της ομάδας στην πρώτη φάση, μέχρι και την πρόκριση στον προημιτελικό.
Στη σκηνή ανέβηκε στη συνέχεια, ο “Magic”, Νίκος Σταυρόπουλος, ο οποίος επιστράτευσε το πηγαίο χιούμορ του για να μεταφέρει ορισμένες σημαντικές στιγμές από το τουρνουά.
«Ο ρόλος μου ήταν διακριτός γιατί μπροστά μου είχα δυο κολοσσούς, τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Θυμάμαι, μέσα στις προπονήσεις και φιλικά παιχνίδια, όταν ο κόουτς Πολίτης ήθελε να τους βγάλει εκείνοι τον κοιτούσαν λοξά και έλεγαν “εμένα;”. Αυτή η ομάδα έβαλε το “εγώ” της πίσω, την ώρα που άρχισε το Πρωτάθλημα Ευρώπης. Υπήρχαν ανταγωνισμοί, αντιπαλότητες, υπήρχαν κόντρες που τις ξέρετε όλοι, αλλά όταν άρχισε το Πρωτάθλημα Ευρώπης, είχαμε μία δουλειά και ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός: η διάκριση και μόνο. Τα καταφέραμε μετά από τρεις δεκαετίες καλούμεθα να πούμε πάλι στα νέα παιδιά ότι μόνο η ομαδική δουλειά μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα και να φέρει πολύ μεγάλες επιτυχίες», δήλωσε.
Από τις όμορφες στιγμές της βραδιάς που ακολούθησαν, ήταν η βράβευση του “Μπέμπη” του ελληνικού μπάσκετ, Φάνη Χριστοδούλου, από τον νεαρό… διάδοχό του, Βασίλη Χαραλαμπόπουλο.
«Σας ευχαριστώ πολύ για τη βράβευση. Εκείνη η ομάδα ήταν μια οικογένεια. Βάλαμε τον εαυτό μας κάτω. Συνεχίζουμε να είμαστε ομάδα, ακόμα και τώρα μετά από τριάντα χρόνια. Οι περισσότεροι είμαστε φίλοι, βρισκόμαστε. Το σίγουρο είναι ότι για τα νέα παιδιά είμαστε ένα παράδειγμα. Από την πολλή δουλειά και την ομαδικότητα, καταφέρνουμε πολλά πράγματα και έχουμε επιτυχίες», ήταν τα λίγα λόγια που είπε ο Φάνης.
Στη συνέχεια, βραβεύτηκε ο Παναγιώτης Καρατζάς, ο οποίος είχε μικρή, αλλά εξίσου σημαντική συμβολή στο έπος του ’87.
«Είναι χαρά μου που βρισκόμαστε ξανά με τους παλιούς μου φίλους μετά από 30 χρόνια. Βρισκόμαστε τώρα τελευταία συνέχεια. Ήταν όμορφες και αξέχαστες στιγμές. Είναι στιγμές που όλη η Ελλάδα έφτασε σε ένα σημείο να βγει στους δρόμους. Αυτό θεωρώ ήταν το σημαντικότερο που πέτυχε το μπάσκετ. Πάνω από τους παίκτες, πάνω από εμάς. Ενώσαμε την Ελλάδα, Ολυμπιακοί, με Παναθηναϊκούς αγκαλιάστηκαν και έκλαιγαν μαζί, ο ΠΑΟΚ, ο Άρης, ο Ηρακλής πήγαν στον Λευκό Πύργο και όλοι έγιναν ένα. Αυτό ήταν για εμάς το σημαντικότερο που πέτυχε η Εθνική του ’87 και γι’ αυτό είμαι περήφανος που είμαι κι εγώ ένα κομμάτι από αυτή την ομάδα», δήλωσε.
Η ιστορική αναδρομή συνεχίστηκε με ένα ακόμα βίντεο αναφορικά με τον προημιτελικό με την Ιταλία και την μεγάλη πρόκριση της Εθνικής και, στη συνέχεια, η “αράχνη” του ελληνικού μπάσκετ, Παναγιώτης Φασούλας, ανέβηκε στη σκηνή, παρέα με τον “Νουρέγιεφ”, Κώστα Πετρόπουλο.
«Είμαι χαρούμενος που είμαι μαζί με τον Κώστα, έναν παλιό φίλο, από τους κορυφαίους του αθλήματος και μια μεγάλη φυσιογνωμία του ελληνικού μπάσκετ. Έπαιζε μπάσκετ επιπέδου που θα μπορούσε να σταθεί και σήμερα σε μια ομάδα. Τα έχουμε πει όλα. Ο καθένας πιστεύει τι βγήκε από εκεί, τι ήταν το σημαντικό, ο καθένας έχει κάτι σημαντικό για τον εαυτό του. Το σημαντικό είναι ένα: Για μένα ότι επί τριάντα χρόνια αυτό το άθλημα βρίσκεται στην κορυφή, έχει μεγαλώσει γενιές αθλητών – εδώ είναι η επόμενη γενιά που ακολουθεί μετά από εμάς. Που έφεραν επιτυχίες που ήταν ακόμα μεγαλύτερες από το ’87. Το ’89 ήταν μεγαλύτερη. Το 2005 ήταν ακόμα μεγαλύτερη ίσως γιατί ήταν και εκτός έδρας και απέδειξε ότι υπάρχει συνέχεια στο ελληνικό μπάσκετ. Είμαι σίγουρος ότι και τα επόμενα 30 χρόνια θα πανηγυρίσουμε και άλλες επιτυχίες. Αυτό ήταν το βασικό για μένα. Ότι σε γυναίκες και άνδρες οι γυναίκες συνεχίζονται», ανέφερε ο Παναγιώτης Φασούλας.
Στην ερώτηση για το πώς… τόλμησε να σηκώσει στα χέρια του τη Μελίνα Μερκούρη, την ώρα που όλη η Ελλάδα έτρεμε μπροστά της, ο Παναγιώτης Φασούλας, είχε την άμεση απάντηση:
«Η Μελίνα Μερκούρη ήταν μια διεθνής πρωταγωνίστρια του κινηματογράφου. Ήταν μια γυναίκα που συναγωνιζόταν την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, τη Ζα Ζα Γκαμπόρ. Όταν τη βλέπεις μπροστά σου να πανηγυρίζει για μια επιτυχία δική σου, είναι μια εξαιρετική στιγμή στη ζωή σου. Αν σου δοθεί η ευκαιρία να την αγκαλιάσεις, την αγκαλιάζεις!».
Από την πλευρά του, ο Κώστας Πετρόπουλος έκανε τη δική του εξομολόγηση. «Εκείνη τη βραδιά έκλαιγα πολύ για δυο λόγους. Ο ένας ήταν γιατί θα μπορούσα να είμαι κι εγώ στην ομάδα και να παίζω και το άλλο από τη χαρά και τη συγκίνηση που νιώσαμε όλοι εκείνο το βράδυ. Βγήκαμε στους δρόμους, αγαπήθηκαν όλοι οι Έλληνες. Είχα πει τότε ότι το μπάσκετ και ο αθλητισμός μπορούν να ενώσουν αντίθετες φιλοσοφίες και ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις».
Στη συνέχεια, βραβεύτηκε ο μεγάλος άτυχος του τουρνουά, Νίκος Φιλίππου, ο οποίος τραυματίστηκε στο δεύτερο μόλις ματς και δεν κατάφερε να προσφέρει την πολύτιμη βοήθειά του στη συνέχεια.
«Μεγάλη τιμή που μας κάνετε που διαρκεί τριάντα χρόνια. Αυτή η επιτυχία ήταν επιτυχία όλων των Ελλήνων. Θέλω να ευχαριστήσω αυτούς που μας έφεραν μέχρι εκεί, όσους ασχολούνταν πριν από εμάς και μας έφεραν στο μπάσκετ. Ένας από αυτούς είναι ο Κώστας Πετρόπουλος. Επίσης, χαίρομαι που οι επίγονοι αυτής της ομάδας είναι εδώ. Είχα την ευτυχία να συνεργαστώ μαζί τους τα επόμενα χρόνια και αυτό ήταν μια μεγάλη επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού και του μπάσκετ γενικότερα», είπε αρχικά ο Νίκος Φιλίππου και, στη συνέχεια, εξέφρασε το προσωπικό του παράπονο για τους μεγάλους απόντες της γιορτής.
«Αν και είναι μέρα χαράς, θα ήθελα να πω κάτι που μου ακανθίζει την καρδιά. Αυτή η ομάδα ήταν ευλογημένη και κέρδισε την αγάπη όλων, αλλά έχει και μια κατάρα. Από τη μέρα που ήμασταν στο βάθρο, δεν έχουμε καταφέρει να είμαστε όλοι μαζί ξανά. Ελπίζω κάποια στιγμή να το καταφέρουμε. Νέοι είμαστε ακόμα και αισιόδοξοι», δήλωσε με τον κόσμο να απαντά ξεσπώντας σε χειροκροτήματα.
Αμέσως μετά, ο Νίκος Λινάρδος ανέβηκε για να παραλάβει την βράβευσή του από τον Μιχάλη Κακιούζη.
«Νιώθω ευλογία που ευτύχισα προσωπικά να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα και να ζω μέσα από το μπάσκετ την οικογένειά μου. Να γυρίσω όλο τον κόσμο, να ζήσω δυο χρόνια στην Αμερική, να σπουδάσω, να γίνω προπονητής, μέχρι και σχολιαστής. Αυτό το οφείλω και μέσα από τη μεγάλη επιτυχία του ’87. Αυτό που θέλω να πω στα νέα παιδιά και τους νέους προπονητές, να έχουν υγεία και να ξέρουν ότι πάντα έχουν δυνατότητες για πολύ ψηλά. Ο Έλληνας είναι γεννημένος για να κερδίζει. Αυτή η Εθνική Ομάδα του 1987 ήταν μια γροθιά. Θα αφιερώσω τη σημερινή βράβευση και σε κάποια παιδιά που λείπουν, που δεν ανήκαν στη δωδεκάδα, αλλά στο άλλο τιμ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έκαναν τη μικρή δουλειά. Όπως κι εμείς οι ρεζέρβες που ζούσαμε με μεγαλύτερο άγχος τα παιχνίδια, γιατί δεν ήμασταν οι πρωταγωνιστές, αλλά ήμασταν παιδιά που τα δίναμε όλα στην προπόνηση και, όταν χρειαστήκαμε από τον κόουτς Πολίτη ήμασταν πάντα έτοιμοι, δίνουν τη μεγαλύτερη σημασία σε μια μεγάλη επιτυχία. Σας ευχαριστώ πολύ και εύχομαι να συνεχίσουμε να έχουμε πολλές επιτυχίες στο ελληνικό μπάσκετ. Ευχαριστώ τον Μιχάλη Κακιούζη, τον Θοδωρή Παπαλουκά και τον Γιάννη Μπουρούση, με τους οποίους συνεργάστηκα και είναι άξιοι συνεχιστές της γενιάς του ‘87».
Ο αρχηγός της Εθνικής που σήκωσε το ευρωπαϊκό τρόπαιο το 2005, Μιχάλης Κακιούζης, μίλησε από την πλευρά του για την τιμή που ένιωσε να βρίσκεται ανάμεσα στους παιδικούς του ήρωες.
«Η βραδιά αυτή ανήκει σε όλους εσάς. Είναι τεράστια τιμή να βρίσκομαι ανάμεσά σας. Για μένα προσωπικά ήσασταν κυριολεκτικά Θεοί. Χάρη σε σας ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ. Εσάς είχα στο μυαλό μου, εσάς προσπαθούσα να αντιγράψω. Εγώ ήμουν πολύ μικρός τότε, αλλά βλέποντας μετά τι ακολούθησε, δείξατε σε όλη τη χώρα πώς πρέπει να είμαστε για να έχουμε επιτυχίες. Προσπαθήσαμε να είμαστε συνεχιστές σας. Ελπίζω σε κάποιο βαθμό να φτάσαμε το μέγεθος της επιτυχίας που κάνατε εσείς, γιατί χωρίς εσάς, δεν θα υπήρχε τίποτα από όλα αυτά. Ένα τεράστιο ευχαριστώ. Νιώθω ευγνώμων. Να είστε όλοι καλά».
Στην οθόνη ακολούθως παρουσιάστηκε το βίντεο με την επική μάχη της Εθνικής απέναντι στην ενωμένη Γιουγκοσλαβία του Πέτροβιτς, του Πάσπαλι και των άλλων αστέρων του ευρωπαϊκού μπάσκετ και η σπουδαία νίκη με 81-77 που οδήγησε την Ελλάδα στον τελικό απέναντι στην Σοβιετική Ένωση.
Τότε ήταν που στη σκηνή ανέβηκε ο “τίμιος Γίγαντας”, Αργύρης Καμπούρης, ο οποίος έχει συνδέσει το όνομά του με τις σπουδαιότερες βολές στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.
«Είναι σημαντική η σημερινή ημέρα. Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι με τους παλιούς μου συμπαίκτες. Μέσα σε αυτό το ταξίδι είχαμε βασικά στοιχεία. Κάθε παιχνίδι υπήρχε και ένας ξεχωριστός αθλητής. Ήταν το σημαντικότερο πράγμα στην Εθνική Ομάδα. Είδαμε τεράστια παιχνίδια ο Φάνης, ο Λιβέρης, ο Παναγιώτης ήταν ο βασικός κορμός και η τεράστια σιγουριά που ένιωθα δίπλα του. Ο Νίκος Φιλίππου μας έλειψε και έπρεπε να το διαχειριστούμε. Όλοι ήταν ένα ξεχωριστό κομμάτι μέσα στην ομάδα. Είμαι από τους πολύ τυχερούς αθλητές που συνεργάστηκα μαζί τους. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ», είπε στην αρχική του τοποθέτηση, ενώ, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έλειψαν και τα πειράγματα για τις δυο επικές βολές του στο τέλος της παράτασης του μεγάλου τελικού.
Απαντώντας στον φίλο του Παναγιώτη Φασούλα ότι έκτοτε δεν έβαλε ποτέ ξανά 2/2 βολές, ο Αργύρης Καμπούρης χαμογέλασε λέγοντας «αυτά τα ξέρει ο Παναγιώτης!», ενώ όσον αφορά την ψυχραιμία που έδειξε εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα, επιστράτευσε το πηγαίο χιούμορ του: «Ευτυχώς που ήμουν εγώ τέρας ψυχραιμίας, γιατί οι περισσότεροι συναθλητές μου είχαν άγχος!».
Τη βράβευση του Αργύρη Καμπούρη έκανε ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο οποίος με το απλό του στυλ, έδωσε ακριβώς το στίγμα του τι σήμαιναν για όλους αυτοί οι μεγάλοι αθλητές.
«Θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο, όπως το ένιωσα εγώ και όλοι στη δική μου ηλικία. Έμπνευση. Τα παιδιά και η επιτυχία του ’87 μας έδωσαν έμπνευση κι αφορμή να βγούμε πραγματικά χωρίς καμία οργάνωση στους δρόμους, στα σχολεία, σε αυτοσχέδιες μπασκέτες και μέσα από αυτή τη διαδικασία να ασχοληθούν πολλά παιδιά με τον αθλητισμό, που και αυτό από μόνο του είναι κέρδος. Και να συνεχίσουμε να γίνουμε αθλητές κάποιου επιπέδου, να αγωνιστούμε σε ομάδες και να συνεχίσουμε μια παράδοση. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά, γιατί πραγματικά άφησαν την παρακαταθήκη τους. Ό,τι ζούμε, το είχαμε πει από την πρώτη μέρα που ασχοληθήκαμε. Οφείλουμε όλες οι επόμενες γενιές ένα μεγάλο ευχαριστώ. Εγώ είχα την τύχη σαν ‘74ρης να παίξω με πολλά από αυτά τα παιδιά στο μέλλον, κάτι το οποίο ήταν αδιανόητο. Να έχω αυτόγραφά τους μέχρι προσφάτως και να είμαι στο ίδιο δωμάτιο, τις ίδιες προπονήσεις και αντίπαλος με πολλά από αυτά τα παιδιά. Ένα παιδικό όνειρο που εκπληρώνεται και βλέπεις τους ήρωές σου. Είναι σαν κάποια παιδιά να έβλεπαν τον Σούπερμαν. Κάπως έτσι ήταν! Ευχαριστούμε και να είστε πάντα καλά!», ανέφερε στην ομιλία του.
Ακολούθησε η βράβευση του Λιβέρη Ανδρίτσου από τον Θοδωρή Παπαλουκά.
«Ξεκίνησα 13 χρονών από μια μικρή ομάδα, τον Έσπερο, είχα φτάσει το ’87 να είμαι σε μεγάλη ομάδα των Αθηνών, να είμαι πρωταγωνιστής, αναγνωρίσιμος, να έχω πολλές συμμετοχές στην Εθνική Ομάδα. Και έφτασε ο ’87 και έγινε αυτό που έγινε. Κανείς δεν το περίμενε. Εγώ δεν το περίμενα. Άρα ποτέ δεν υπάρχει ταβάνι. Πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω, κάπου να φτάσουμε περισσότερο και αυτό είναι το μήνυμα που εγώ πήρα από αυτή τη διαδικασία. Ό,τι ακούσαμε είναι αληθινά. Λίγο η τύχη, ειδικά σε μένα και στις τελευταίες βολές που πάντα τη χριαζόμαστε και καταφέραμε αυτό που ακόμα δυσκολεύομαι να το εξηγήσω και στον ίδιο μου τον γιο!».
Από την πλευρά του και ο Θοδωρής Παπαλουκάς αναφέρθηκε στην τεράστια επιρροή που είχε τόσο στον ίδιο όσο και στη γενιά του η επιτυχία αυτής της ομάδας.
«Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ. Θέλω να σας ευχαριστήσω γιατί 30 χρόνια πριν που ήμουν δέκα χρονών, εσείς με επηρεάσετε, όπως οι γονείς μου. Με ωθήσατε να ακολουθήσω τη ζωή που έζησα. Σας ευγνωμονώ και είμαι σίγουρος ότι το κάνουν όλα τα παιδιά της γενιάς μου γιατί εσείς μας δώσατε τη δυνατότητα να ζήσουμε το όνειρό μας και να το κάνουμε πραγματικότητα. Αν δεν ήσασταν εσείς, εμείς δεν θα τα καταφέρναμε. Να είστε καλά και πραγματικά είμαι σίγουρος ότι όλα τα παιδιά της γενιάς μου θα θέλαμε να βρεθούμε με όλους μαζί για να σας πούμε και προσωπικά το πόσο ευγνώμονες είμαστε».
Στο σημείο εκείνο διαβάστηκαν μηνύματα που έστειλαν δυο μεγάλοι αντίπαλοι τη Εθνικής μας στον επικό τελικό με τη Σοβιετική Ένωση, του Βαλέρι Τιχονένκο και του Σεργκέι Γιοβάισα, ο οποίος, μάλιστα, με χιούμορ εξέφρασε την ελπίδα οι Έλληνες να μην του κρατούν… κακία που αστόχησε στο τελευταίο τρίποντο, γιατί έτσι τους έδωσε ευκαιρία να είναι μαζί και να γιορτάζουν!
Τελευταία βράβευση για τους παρόντες ήταν αυτή του… Βενιαμίν εκείνης της Εθνικής, Μιχάλη Ρωμανίδη.
«Να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την ΕΟΚ που μας έδωσε τη δυνατότητα στα τριάντα χρόνια από τη συμπλήρωση αυτού του μεγάλου γεγονότος να βρεθούμε όλοι μαζί, να συναντήσω τους συμπαίκτες μου, τους προπονητές, τους ανθρώπους που ήμασταν κοντά και ζήσαμε όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές. Νιώθω πραγματικά ευλογημένος που, αν και νεότερος συμμετείχα σε αυτή την ομάδα, που έζησα αυτές τις 11 υπέροχες μέρες, οι οποίες θα μείνουν χαραγμένες για όλη μας τη ζωή. Θα τους ευχαριστήσω όλους που ήμασταν μια πολύ ωραία παρέα, που περάσαμε ωραία και ήμασταν αγαπημένοι και μέσα από αυτό το κλίμα που υπήρξε στην Εθνική Ομάδα ήρθε αυτό το αποτέλεσμα που πραγματικά μας σημάδεψε και θα το έχουμε σε όλη μας τη ζωή», δήλωσε, ενώ όπως ήταν αναμενόμενο, δεν απέφυγε την ερώτηση για την… συγκατοίκηση με τον μεγάλο Νίκο Γκάλη.
«Με το Νίκο μέναμε και στον Άρη και στην Εθνική Ομάδα στο ίδιο δωμάτιο. Ο Νίκος ήταν ήσυχος, ήμουν κι εγώ ήσυχος, οπότε ταιριάζαμε, κοιμόμασταν αρκετά και οι δυο. Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Σηκωνόμασταν λίγο πιο αργά από τους υπόλοιπους και γενικά ήμασταν καλά. Τα λέγαμε πολύ ήσυχα και ήταν μια πολύ ευχάριστη συγκατοίκηση!».
Με την τελευταία βράβευση από τους παίκτες της δωδεκάδας, προβλήθηκαν δύο βίντεο για τους μεγάλους απόντες της βραδιάς, το Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ενώ το αποκορύφωμα της συγκίνησης ήταν η στιγμή που προβλήθηκε βίντεο αφιερωμένο στον… εθνικό σπίκερ, Φίλιππο Συρίγο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2013.
Εμφανώς συγκινημένος ο παρουσιαστής της εκδήλωσης, Νίκος Συρίγος, κάλεσε στη σκηνή τον Γενικό Γραμματέα της ΕΟΚ, Παναγιώτη Τσαγκρώνη, ο οποίος βράβευσε την κόρη του σπουδαίου δημοσιογράφου, Βασιλική και τον εγγονό του, που φέρει το όνομά του. «Μια ξεχωριστή στιγμή και μια ιδιαίτερη μέρα για όλους σας. Ευχαριστώ πολύ», ήταν τα λόγια της.
«Πιστεύω ότι όλοι όσοι ζήσαμε το ’87, η φωνή του Φίλιππου αντηχεί συνέχεια στ’ αυτιά μας. Ας είναι αιωνία η μνήμη του», είπε με τη σειρά του επίσης συγκινημένος και ο κ. Τσαγκρώνης.
Τελευταία βράβευση έγινε με τον τελευταίο αρχηγό της Εθνικής Ομάδας, Γιάννη Μπουρούση, να βραβεύει τον πρόεδρο της ΕΟΚ, Γιώργο Βασιλακόπουλο για την προσφορά του στο ελληνικό μπάσκετ.
«Έχω ακούσει τόσα όμορφα λόγια από τους πρωταγωνιστές του ’87. Είμαι μεγάλη τιμή που βρίσκομαι εδώ μετά από 17 χρόνια που βρίσκομαι στην Αθήνα, όταν ξεκίνησα κι εγώ το μπάσκετ το 2000 να βραβεύω εγώ σαν αρχηγός τον πρόεδρο της ΕΟΚ, τον κ. Βασιλακόπουλο. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου».
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με όλους τους πρωταγωνιστές της επί σκηνής για την αναμνηστική φωτογραφία, με τα χαμόγελα και τα πειράγματα να μην λείπουν.
