Η ανακοίνωση της απόσυρσής του στις 21 Μαρτίου, αν και αναμενόμενη (τα προβλήματα τραυματισμών του, άλλωστε, από τη στιγμή που συμφώνησε με τους Los Angeles Lakers δεν τον άφησαν σε «χλωρό κλαρί»), ήταν από εκείνες τις στιγμές που δε θέλεις να δεχθείς ότι συμβαίνουν.
Δεν ήταν τόσο ο θαυμασμός όλων στο πρόσωπό του, όσο η πρακτικότητα και η απλότητα των επιτευγμάτων του που τον κατέστησαν μοναδικό. Επρόκειτο για ένα ιδιαίτερο αθλητή, δίχως κανένα καταφανές επιθετικό ή αμυντικό ελάττωμα (πλην ίσως του ύψους), που είχε το ταλέντο να υλοποιήσει με μαεστρία αυτό που, για την πλειονότητα, φάνταζε αδύνατο.
Η άψογη τεχνική του κατάρτιση και η υψηλού επιπέδου «ανάγνωση» και προσέγγιση του παιχνιδιού, είτε στις προπονήσεις είτε κατά τη διάρκεια των αγώνων, του επέτρεψε να εξελιχθεί σε μία πρωτοφανή απειλή για κάθε άμυνα, καθώς μπορούσε να σκοράρει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, προκαλώντας ζάλη σε οποιονδήποτε αναλάμβανε το δύσκολο έργο να τον περιορίσει.
Όντας αμφιδέξιος, πάσαρε με χαρακτηριστική άνεση από κάθε σημείο του γηπέδου, με περισσή ταχύτητα και χάρη. Η ευστροφία που τον διέκρινε από την πρώτη στιγμή που πάτησε στα παρκέ, αρχικά του κολεγιακού πρωταθλήματος και εν συνεχεία του ΝΒΑ, στάθηκε σύμμαχος στην, από μέρους του, αποδοχή των δυσκολιών που όφειλε να ξεπεράσει, στο δρόμο για την κορυφή.
Μία διαδρομή που διήρκεσε 19 ολόκληρα χρόνια και εν τέλει, παρόλο που δεν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής, του επέτρεψε να συγκαταλέγεται, πλέον, μεταξύ των κορυφαίων του αθλήματος.
Μολονότι θα ήταν λάθος να στιγματίσουμε τον Στιβ Νας ως μέτριο αθλητή, δεν ήταν μέλος εκείνης της συνομοταξίας των καλαθοσφαιριστών που αψηφούσαν το «νόμο της βαρύτητας». Οι παίκτες που μπορούν να καλύψουν με τρεις δρασκελιές το γήπεδο και οι οποίοι με επιτόπιο άλμα από τη γραμμή των βολών μπορούν να αγγίξουν τη στεφάνη, ανταμώνουν συχνά την επιτυχία και τη δόξα δίχως να είναι μπολιασμένοι με ένα υποτυπώδες, από άποψη τεχνικής κατάρτισης, ραφινάρισμα.
Σε πείσμα των ελλειμματικών σωματικών προσόντων του, ο Νας όφειλε να βρει μία νέα διέξοδο. Η οποία δεν ήταν άλλη από την τελειοποίησή του σε κάθε κομμάτι του παιχνιδιού.
Οι προπονήσεις του αποτελούσαν το σημείο συνάντησης ποικίλων προπονητικών μυαλών, επειδή ήταν απλές και, συγχρόνως, εξαιρετικές. Μία σειρά από γνωρίσματα, που μπορούσαν να βελτιωθούν μόνο μέσω μιας προσεχτικής και σωστά δομημένης επανάληψης. Μιας επανάληψης που επέτρεψε στον Καναδό βιρτουόζο να γίνει 8 φορές All Star, να αναδειχθεί δύο φορές (2005, 2006) Πολυτιμότερος Παίκτης στο ΝΒΑ και να ανακηρυχτεί πέντε φορές κορυφαίος πασέρ στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού.
Και εδώ είναι το «ζουμί» της υπόθεσης. Ο Νας δε θα είχε γίνει αυτός που είναι σήμερα αν δεν στηριζόταν, πρωτίστως, στην ικανότητά του να μοιράζει απλόχερα ασίστ.
Για πάρα πολλά χρόνια, το status quo όριζε το εξής: η πάσα πρέπει να γίνεται με τα δύο χέρια. Όχι μόνο κατάφερε να αλλάξει την ισχύουσα, για εκείνη την περίοδο, νοοτροπία (βαδίζοντας παράλληλα στα χνάρια των Μάραβιτς, Τζόνσον και Στόκτον, που πρώτοι προσπάθησαν, με επιτυχία, να προσθέσουν λίγο χρώμα στο, μονότονα γκρίζο, τοπίο), αλλά πέτυχε κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Να μετατρέψει τις one handed πάσες σε αναγκαίο εργαλείο κάθε παίκτη που στοχεύει στην απλότητα, το θέαμα και την ουσία.
Είτε επρόκειτο να εκτελέσει είτε να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του, ο Στιβ Νας, με τις μπασκετικές «πιρουέτες» του και τις, μαθηματικής ακρίβειας, εμπνεύσεις του άλλαξε για πάντα τον ρου της ιστορίας του παγκόσμιου μπάσκετ. Και για αυτό το λόγο δε θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ευγνώμονες.
Φωτό: cbssports.com, larrybrownsports.com, brightsideofthesun.com, huffingtonpost.com, lakersnation.com