Κάπως έτσι, μπασκετμπολίστες – «θρύλοι» όπως οι Τζόρνταν, Μπερντ και Τζόνσον, αποτελούν όχι μόνο την «Αγία Τριάδα» του παγκόσμιου μπάσκετ, αλλά και το μέτρο σύγκρισης για κάθε νέο ταλέντο που εμφανίζεται και στοχεύει στην απόλυτη κορυφή. Το να εμφανιστεί ένας νέος «Τζόρνταν» είναι η συζήτηση που ακολουθεί κάθε μεγάλο παίκτη που κάνει την εμφάνισή του στα παρκέ του NBA, σύγκριση από την οποία δεν ξέφυγαν προφανώς ούτε ο Κόμπε Μπράιαντ, ούτε ο αθλητής – κομπιούτερ της σύγχρονης εποχής, ΛεΜπρόν Τζέημς, οι οποίοι δημιούργησαν το δικό τους φανατικό κοινό και κατακτούν με τις επιδόσεις τους τη δική τους θέση στο πάνθεον των κορυφαίων αθλητών στην ιστορία του αθλήματος.
Όμως, πίσω πάντα από έναν μεγάλο αθλητή και μια μεγάλη επιτυχία, κρύβεται και ένας σπουδαίος προπονητής, αφού αποτελεί τον «εγκέφαλο» των ομάδων που πρωταγωνιστούν, βάζουν το σπόρο της επιτυχίας, χρεώνονται την αποτυχία και είναι εκείνοι που αναλαμβάνουν να γαλουχήσουν τα νέα ταλέντα με τις αρχές και τις αξίες του μπάσκετ, ποτίζοντάς τους εμπειρία και κάτι από τους «θρύλους» του αθλήματος.
Το agapotobasket.gr, μέσα από ένα αφιέρωμα φόρο τιμής, ξεδιπλώνει την, κατά γενική ομολογία, κορυφαία πεντάδα των προπονητών στον «Μαγικό Κόσμο του NBA», 124 χρόνια μετά τον πρώτο αγώνα μπάσκετ, ο οποίος έμελλε να αλλάξει την ιστορία των ομαδικών σπορ.
5: Τσακ Ντέιλι
Είναι ο προπονητής που οδήγησε τους Detroit Pistons σε συνεχόμενους τίτλους το 1989 και το 1990. Είναι ο coach που κατά τη διετία της απόλυτης κυριαρχίας των «κακών παιδιών» του ΝΒΑ περιόρισε, όσο κανείς άλλος, τον Μάικλ Τζόρνταν. Είναι ο τεχνικός, ο οποίος οδήγησε την πρώτη –και αυθεντική- Dream Team στο χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης.
Ο Τσακ Ντέιλι ήταν ένας «στρατηγός» του παιχνιδιού, μπολιασμένος με το μικρόβιο του νικητή και με την ικανότητα να υποτάσσει στα θέλω του τεράστιες προσωπικότητες του αθλήματος. Η 9η Ιουλίου του 2009, όταν και άφησε την τελευταία του πνοή νικημένος από τον καρκίνο, σηματοδότησε το τέλος ενός υπέροχου ταξιδιού για τον Αμερικανό coach, τα επιτεύγματα του οποίου θα μνημονεύονται για πάντα.
4: Πατ Ράιλι
Έχει κατακτήσει επτά πρωταθλήματα –ένα ως παίκτης, ένα ως βοηθός προπονητή και πέντε ως πρώτος προπονητής– με τρεις διαφορετικές ομάδες. Τα χρόνια του στο πανεπιστήμιο του Κεντάκι, όπου αγωνίστηκε υπό τις οδηγίες του Αδόλφου Ραπ, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη σφυρηλάτηση της προπονητικής του νοοτροπίας.
Δημιουργός της θρυλικής ομάδας των Los Angeles Lakers τη δεκαετία του ΄80, ο Πατ Ράιλι βοήθησε όσο ελάχιστοι στην επάνοδο του ΝΒΑ και στην αύξηση της δημοτικότητάς του σε κάθε μέρος του πλανήτη. Με τους «Λιμνανθρώπους» κατέκτησε το πρωτάθλημα τέσσερις φορές (1982, 1985, 1987,1988), ενώ το ίδιο κατάφερε και με τους Miami Heat το 2006.Αναδείχθηκε τρεις φορές «Προπονητής της Χρονιάς» (1990, 1993, 1997) και συμμετείχε ως πρώτος προπονητής σε εννέα All Star Games. Ο εμπνευστής του «showtime» άφησε μία σπάνια παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, η οποία, ευτυχώς, συνεχίζει να μας προσφέρει ανεπανάληπτες στιγμές.
3: Γκρεγκ Πόποβιτς
Η σύγχρονη, και όχι μόνο, ιστορία των Σαν Αντόνιο Σπερς έχει ταυτιστεί πλήρως με τον 66χρονο τεχνικό. Από το 1996 μέχρι και σήμερα, ο Γκρεγκ Πόποβιτς έχει πετύχει κάτι ανεπανάληπτο. Δημιούργησε μία ομάδα μοντέλο, την οποία λατρεύουν οι φίλοι και θαυμάζουν οι αντίπαλοι. Δε συμβιβάστηκε ποτέ με κάτι λιγότερο από την επιτυχία και για αυτό οδήγησε τα «σπιρούνια» πέντε φορές στη «Γη της Επαγγελίας» (1999, 2003, 2005, 2007, 2014).
Στη φιλοσοφία του κανένας δεν είναι πιο σημαντικός από το σύνολο. Ούτε και αν αυτός ακούει στο όνομα Τιμ Ντάνκαν, Μανού Τζινόμπιλι και Τόνι Πάρκερ. Ως γνήσιο τέκνο της Γιουγκοσλαβικής Σχολής, ο Πόποβιτς χάραξε τη δική του πορεία. Και, αν μη τι άλλο, ο θρίαμβος του τρις «Προπονητή της Χρονιάς» (2003, 2012, 2014) στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, καθώς και τρεις φορές προπονητή σε All Star Game (2055, 2011, 2013) ήταν εκκωφαντικός και άκρως διδακτικός.
2: Ρεντ Άουερμπαχ
Αν δεν υπήρχε ο Φιλ Τζάκσον, θα ήταν αναμφίβολα ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ. Κατέκτησε εννέα πρωταθλήματα ως head coach των Boston Celtics (1957, 1959-1966), αναδείχθηκε κορυφαίος προπονητής του ΝΒΑ για τη σεζόν 1964-1965 και συμμετείχε σε έντεκα συνεχόμενα All Star Games από το 1957 μέχρι το 1967.
Συν τοις άλλοις, έγινε ο πρώτος προπονητής του ΝΒΑ που παραμέρισε τις φυλετικές διαφορές σχετικά με τη συμμετοχή Αφροαμερικανών στον επαγγελματικό αθλητισμό, όταν στο draft του 1950 επέλεξε στη 14η θέση του δεύτερου γύρου τον Τσακ Κούπερ. Τα οκτώ συνεχόμενα πρωταθλήματα αποτελούν το απόλυτο ρεκόρ όλων των ομαδικών αθλημάτων στις ΗΠΑ. Απίστευτα πράγματα από έναν μεγάλο καθηγητή του αθλήματος, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή στις 28 Οκτωβρίου 2006.
1: Φιλ Τζάκσον
Αμφέβαλε κανένας; Το μέγεθος των κατορθωμάτων του δεν μας επιτρέπουν να εκφέρουμε διαφορετική γνώμη. Κατέκτησε 11 πρωταθλήματα ΝΒΑ, πέτυχε τρία three peats, δύο με τους Chicago Bulls (1991-1993 και 1996-1998) και ένα με τους Los Angeles Lakers (2000-2002) και κέρδισε το βραβείο NBA Coach of the Year το 1996. Με τους «Λιμνανθρώπους», μάλιστα, έφτασε κοντά σε ένα ακόμα three peat, αφού μετά την κατάκτηση των Πρωταθλημάτων του 2009 και του 2010, έφτασε μέχρι τον ημιτελικό όπου στη συνέχεια αποκλείστηκε από τους μετέπειτα Πρωταθλητές, Dallas Mavericks, σε μια χρονιά που εξαρχής λόγω προβλημάτων υγείας είχε ανακοινώσει ότι θα ήταν η τελευταία του.
Τα επιτεύγματά του, όμως, δε σταματούν εδώ. Έχει το καλύτερο ποσοστό καριέρας στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη στην regular season (70.4%), ενώ στα playoffs το αντίστοιχο νούμερο βρίσκεται στο 68.8%. Επίσης, δεν έχει χάσει ποτέ το «τρένο» για την postseason. Η συνύπαρξη του «Ζεν Μάστερ» » (παρατσούκλι που τον ακολουθεί από τη στιγμή που καταπιάστηκε με τη φιλοσοφία των χωρών της Άπω Ανατολής) με τον Τεξ Ουίντερ του επέτρεψε να γίνει τέλειος γνώστης της τριγωνικής επίθεσης, πάνω στην οποία στηρίχθηκε προκειμένου να δημιουργήσει τις «δυναστείες» των Bulls τη δεκαετία του ΄90 και των Lakers της δεκαετία του ΄00.
Μολαταύτα, υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν με σθένος πως η επιτυχία του Φιλ Τζάκσον στηρίζεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στο γεγονός πως είχε στη διάθεσή του ορισμένους από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία του αθλήματος (Τζόρνταν, Πίπεν, Ρόντμαν, Κούκοτς, Μπράιαντ, Σακίλ, Γκασόλ). Σίγουρα, η παρουσία των συγκεκριμένων «θρύλων» στις ομάδες του Φιλ του επέτρεψαν να έχει μεγαλύτερη γκάμα λύσεων. Όμως, αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε προπονητής να κοουτσάρει αυτούς τους αστέρες; Ή μήπως πρέπει να αναλογιστούμε και κάτι άλλο; Ότι πολλοί από αυτούς τους παίκτες άγγιξαν το ταβάνι των ικανοτήτων τους υπό τις οδηγίες του ιδιοφυούς «παιδιού των λουλουδιών».
Όποια άποψη και αν έχουμε για τον έντεκα φορές πρωταθλητή του ΝΒΑ, η αλήθεια είναι μία. Το μεγαλείο μετριέται από τα αποτελέσματα των πράξεών μας. Ο Φιλ Τζάκσον θα αποτελεί για πάντα το απόλυτο ίνδαλμα κάθε λάτρη του μπάσκετ, αλλά και των ομαδικών σπορ.