Ολοκληρώθηκε πριν από λίγες ημέρες η τρίτη σας χρονιά στην στον Φίλιππο Περιστερίου. Πώς θα χαρακτηρίζατε αυτή τη χρονιά;

Ήταν μία πολύ δύσκολη χρονιά, αλλά τους στόχους που είχαν μπει στην αρχή του χρόνου καταφέραμε και τους πραγματοποιήσαμε. Οι στόχοι ήτανε πρώτον στις ακαδημίες μας να αυξήσουμε τον αριθμό, έτσι ώστε η βάση να είναι μεγαλύτερη για να μπορέσουμε να γίνουμε ακόμα πιο ανταγωνιστικοί. Βάλαμε στόχο, χωρίς να το πούμε στα παιδιά, το παιδικό μας από τη Β κατηγορία να διεκδικήσει αυτό που μπορεί να διεκδικήσει και τελικά καταφέραμε και ανεβήκαμε στην Α2 κατηγορία Παίδων και φυσικά το ανδρικό, που το ανδρικό είναι η βιτρίνα της ομάδας, να καταφέρει από τη Β κατηγορία να ανέβει στην Α κατηγορία, που θεωρώ ότι είναι η κατηγορία η οποία αυτή τη στιγμή με τα δεδομένα που υπάρχουν είναι η κατηγορία που μας αρμόζει.

Με τα τόσα χρόνια εμπειρίας σας στο χώρο, τι είναι αυτό που θεωρείτε ότι κάνει σε επίπεδο ακαδημιών μια ομάδα επιτυχημένη;

Θεωρώ ότι είναι πολύ απλά τα πράγματα. Είναι τα αυτονόητα που λέω εγώ στην καθημερινότητά μου ή γενικότερα στους προπονητές, στους συνεργάτες μου. Αν μία ακαδημία μπάσκετ καταφέρει να κάνει τα αυτονόητα, έχει ήθος και αποδείξει εμπράκτως σε όλους που είναι γύρω από την ομάδα, θεωρώ ότι έτσι οι ακαδημίες γίνονται δυνατές και μπορούν να έχουν το αποτέλεσμα που πρέπει. Φυσικά να υπάρχει και η τεχνογνωσία.

Από όταν ανέλαβαν να τρέξουν την ομάδα του Φίλιππο Περιστερίου, οι Άγγελος Γεωργαλάς, Παναγιώτης Γκρίτζαλης και Σταυρούλα Γκρίτζαλη, ο αριθμός των παιδιών στις ακαδημίες έχει σχεδόν τριπλασιαστεί. Τι είναι αυτό που αλλάξατε;

Ότι καταφέραμε σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, όχι στο 100%, αλλά σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, να κάνουμε τα αυτονόητα, να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη και των γονέων και των παιδιών και γενικότερα της τοπικής κοινωνίας του Περιστερίου. Αυτό έχει ένα φυσικό επακόλουθο και τα παιδιά να αυξάνονται και όλα τα άλλα να έρχονται από πίσω. Στα 38 χρόνια που ασχολούμαι με το άθλημα και τα περισσότερα με τις ακαδημίες, είναι η ίδια συνταγή είτε ήμουνα στο Περιστέρι, είτε ήμουνα στη Δάφνη Δαφνίου, είτε είμαι τώρα εδώ είναι η ίδια. Δεν αλλάζει κάτι και νομίζω μία πετυχημένη συνταγή την ακολουθούμε γιατί βγάζει αποτέλεσμα.

Ποιος είναι ο σχεδιασμός από εδώ και πέρα και ποιοι είναι οι στόχοι σας;

Ο σχεδιασμός για την επόμενη χρονιά έχει να κάνει πιο πολύ με το να δώσουμε βάση στην ποιότητα. Ο αριθμός είναι ικανοποιητικός αλλά φυσικά καλοδεχούμενοι και άλλοι, αλλά το γήπεδο είναι ένα, το ανοιχτό είναι ένα, και εδώ δεν πρέπει να ξεχάσω να ευχαριστήσω το Δήμο μας γιατί μας παρέχει ένα κλειστό γυμναστήριο όλες τις ώρες, όλη την ημέρα και αυτό είναι πολύ σημαντικό για να μπορέσεις να κάνεις τη δουλειά που πρέπει να κάνεις και σε ποιότητα και βάζοντας στόχους. Οι στόχοι της ομάδας λοιπόν είναι αυτή τη χρονιά στο ανδρικό να κατεβάσουμε το μέσο όρο ηλικίας και να παίζουν πιο νέα παιδιά από ότι παίζανε πέρσι, με βασικότερο στόχο στο βάθος τριετίας να παίζουν μόνο νεαροί αθλητές, δηλαδή μέχρι 21, 22, 23. Οι ακαδημίες μας, έτσι όπως πάνε να διατηρηθούν στο επίπεδο αυτό και να έχουμε παιδιά, τα οποία στο βάθος της τριετίας να επανδρώσουν την ανδρική ομάδα. Να προσπαθήσουμε να κάνουμε το προπονητικό μας team, πιο δυνατό και η αλυσίδα που έχουμε δημιουργήσει να γίνει ακόμα πιο σταθερή, έτσι ώστε τα παιδιά να αντιληφθούν τι θα πει ακαδημία και τι θα πει οργανισμός μπάσκετ. Στόχος είναι κάθε χρόνο να γινόμαστε και καλύτεροι και τα παιδιά μας να βρίσκονται στο υψηλό επίπεδο.

Ποια είναι η βασική φιλοσοφία του συλλόγου όσον αφορά την ανάπτυξη των παικτών;

Η φιλοσοφία έχει να κάνει με κάποια δεδομένα που παίρνουμε γενικότερα από την κοινωνία μας έξω. Δυστυχώς ή ευτυχώς καλούμαστε μέσα στο γήπεδο να συμπληρώσουμε την παιδεία, η οποία παιδεία για μένα είναι ανεπαρκής στο να φτιάξει μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα ένα παιδί. Εμείς λοιπόν εδώ προσπαθούμε όλα αυτά που δεν παίρνει από την παιδεία, γενικά από το περιβάλλον έξω, να τα δώσουμε στα παιδιά. Το οποίο έχει να κάνει πρώτα από όλα με το ήθος. Πρέπει τα παιδιά να καταλάβουν τι θα πει να είμαι ηθικός, να σέβομαι τον συμπαίκτη μου, να σέβομαι τον αντίπαλό μου, να σέβομαι τον διαιτητή, να σέβομαι τους παράγοντες, να σέβομαι το φίλαθλο. Το δεύτερο είναι ότι πρέπει να κατανοήσουν την προσπάθεια, γιατί πλέον οι γενιές αυτές οι οποίες έρχονται δεν έχουν μάθει να προσπαθούνε. Πολλοί τα θεωρούν όλα ότι είναι πολύ εύκολα. Γενικά το μπάσκετ είναι ένα εύκολο άθλημα, αλλά είναι ένα άθλημα που θέλει πάρα πολλή δουλειά. Άρα λοιπόν το δεύτερο, πέρα από το ήθος, που πρέπει να μάθουμε στα παιδιά είναι ότι αν θέλουνε να πετύχουνε πρέπει να δουλέψουν πάρα πολύ. Το επόμενο είναι ότι θέλουμε η ψυχολογία των παιδιών και η αυτοπεποίθηση, η οποία θα αποκτήσουν μέσα από το άθλημα να είναι τέτοια που να τους οδηγήσει αύριο μεθαύριο σε μία ψυχική πνευματική ολοκλήρωση.

Ποιες είναι οι προοπτικές για τους παίκτες που προέρχονται από τις ακαδημίες της ομάδας να ενταχθούν στο ανδρικό τμήμα;

Μία ακαδημία για να μπορέσει να πετύχει τους στόχους της είναι να περάσουμε στα παιδιά το μικρόβιο που λέω εγώ ότι το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι το οποίο πέρα από παιχνίδι είναι και τρόπος ζωής. Θεωρώ ότι το έχουμε πετύχει σε αρκετά μεγάλο βαθμό, όχι εκεί που πρέπει να είναι, αλλά σε αρκετά μεγάλο βαθμό και έχουμε πείσει τα παιδιά και τους γονείς κατ’ επέκταση ότι για να μπορέσει ένα παιδί να παίξει μπάσκετ πρέπει να δουλέψει και μόνο του. Αυτή τη στιγμή στην Ακαδημία μας που μετράμε περίπου 230 παιδιά, πολλά παιδιά το έχουν αντιληφθεί και αφιερώνουνε πολύ ελεύθερο χρόνο σε αυτό που έχουνε επιλέξει από μόνοι τους να παίξουν μπάσκετ. Θεωρώ στην επόμενη τριετία ότι πάνω από το 50% της αντρικής μας ομάδας θα απαρτίζεται από παιδιά του Φιλίππου. Επίσης αρχίζουμε σιγά σιγά και ακουγόμαστε είτε στην περιοχή μας στο Περιστέρι, που φυσικά έχουμε το Γυμναστικό Σύλλογο Περιστερίου που είναι η κορωνίδα, αλλά υπάρχουν και άλλες ομάδες οι οποίες δουλεύουν σοβαρά. Κάθε καλοκαίρι, αλλά πλέον με τις αλλαγές που γίνονται και τα Χριστούγεννα,  έρχονται παιδιά κάποιου επιπέδου, τα οποία έρχονται εδώ για να παίξουν μπάσκετ, για να μάθουν μπάσκετ. Όλο αυτό λοιπόν ανεβάζει το μέσο όρο μας και θεωρώ, όπως είπαμε πριν, ότι στο βάθος τριετίας πάνω από το 50% θα απαρτίζεται από παίκτες του Φιλίππου, από παιδιά δηλαδή που είναι από τα σπλάχνα της ομάδας.

Πώς αξιολογείτε την πρόοδο των νεαρών παικτών στις ακαδημίες και ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζετε στην ανάπτυξη των ακαδημιών;

Οι προκλήσεις έχουν να κάνουν γενικότερα με τα σημάδια που μας δίνουν οι καιροί που διανύουμε. Θα μου επιτρέψεις να αναφερθώ λίγο στα παλαιότερα χρόνια για να μπορέσω να συνδέσω το παλιό με το καινούριο. Φυσικά υπάρχουν αλλαγές και φυσικά πρέπει να υπάρχουν αλλαγές. Αλλά αυτή τη στιγμή το μπάσκετ περνάει μια παρατεταμένη κρίση λόγω πολλών πραγμάτων. Παλαιότερα, όταν έπαιζα εγώ ή κάποιοι ακόμα πιο παλιά, τα ερεθίσματά μας ήταν τέτοια που όσοι ασχοληθήκαμε είτε με το μπάσκετ είτε με το ποδόσφαιρο, είτε με άλλα αθλήματα, αφοσιωθήκαμε εκεί, δουλέψαμε πάρα πολύ και βγάλαμε αποτέλεσμα. Ανδρωθήκαμε μέσα από αυτό, παλέψαμε μέσα από αυτό και κάναμε αυτά που κάναμε, ο καθένας στο επίπεδο του. Σήμερα τα παιδιά και γενικότερα ο αθλητισμός έχει πάει σε ένα άλλο μοντέλο, έχει πάει σε ένα μοντέλο είτε διαχείρισης ανθρώπων, δηλαδή να κάνουμε μία ακαδημία για να έχουμε εισπράξεις ή να κάνουμε μια ακαδημία για να πετύχουμε, να βγούμε πρωταθλητές ή να κάνουμε μία ακαδημία που να ακουστεί γενικότερα στο χώρο μας, αλλά δεν υπάρχει αυτή η λαϊκή βάση που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια, στην οποία αυτή η λαϊκή βάση ερχόντουσαν τα παιδιά παίζανε μπάσκετ χωρίς να υπάρχει συνδρομή, χωρίς να υπάρχει το παραμικρό αντίτιμο στους γονείς. Μέσα από αυτή τη διαδικασία καταφέρναμε και βγάζαμε πολλούς αθλητές. Στα 38 χρόνια που ασχολούμαι με τις ακαδημίες, έχουν περάσει από τα χέρια μου πάρα πάρα πολλοί αθλητές, που έχουν παίξει από το υψηλότερο επίπεδο μέχρι και το χαμηλότερο. Πλέον τα παιδιά δεν έχουν το feedback που λέω, είτε από προπονητές, είτε από ανθρώπους που να μπορέσουν να τα εμπνεύσουν για να μπουν στη λογική να δουλέψουν, με στόχο να παίξουν μπάσκετ και όχι να πάρουν ένα πρωτάθλημα ή να πάρουν μία διάκριση ή να πάρουν μία νίκη. Το μπάσκετ, όπως είπα και πριν, ήταν ένα λαϊκό άθλημα. Πλέον το μπάσκετ έχει γίνει ένα άθλημα ελίτ. Και μέσα λοιπόν από αυτό αντιλαμβάνεστε και εσείς ότι στενεύουν τα περιθώρια. Οι αθλητές που έρχονται είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που ερχόντουσαν τα προηγούμενα χρόνια, άρα το αποτέλεσμα δεν θα είναι το ίδιο όπως ήτανε στα παρελθόντα έτη. Όπως λοιπόν οι αθλητές βιάζονται έτσι και οι προπονητές δεν έχουν την υπομονή να κάτσουν να δουλέψουν, να δώσουν στα παιδιά να κατανοήσουν τι είναι το μπάσκετ. Αυτό έχει σαν επακόλουθο τις ακαδημίες ή τη βελτίωση των αθλητών στις μικρές ηλικίες να τις βλέπουν σαν ένα σκαλοπάτι που θα πατήσουνε πάνω και θα φτάσουν μέσα σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα να είναι προπονητές στα υψηλά επίπεδα και στην Α1 είτε στην Α2 είτε στη Β εθνική είτε στις εθνικές κατηγορίες. Ούτε η κοινωνία βοηθάει, αλλά και η ομοσπονδία, που προσπαθεί δεν μπορώ να πω, δεν έχει βάλει γενικούς κανόνες στο τι πρέπει να κάνουν όλες οι ομάδες έτσι ώστε να υπάρχει ένα αποτέλεσμα με στόχο όμως να βγούνε αθλητές για το υψηλό επίπεδο. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα: η ομάδα μας ανέβηκε στην Α κατηγορία. Διεκδικούμε παίκτες μικρής ηλικίας 18, 19, 20 χρονών. Να βγουν να παίξουν Α κατηγορία. Κανένα από αυτά τα παιδιά που είναι στο υψηλό επίπεδο δεν ακούνε την Α κατηγορία, ούτε καν υπάρχει στο μυαλό τους να παίξουν Α κατηγορία. Το ελάχιστο που θέλουν να πάνε να παίξουν είναι Β εθνική ή Α2 ή Α1. Όλο αυτό αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι εύκολο γιατί το μπάσκετ έχει στάδια για να φτάσεις να παίξεις στο υψηλό επίπεδο. Δυστυχώς αυτά τα παιδιά απελπίζονται γρήγορα και πολύ σύντομα σταματάνε το μπάσκετ. Πέρα από όλο αυτό, όλο αυτό που γίνεται στην Α1 και τώρα από ότι άκουσα θα γίνει και γίνεται στην Α2 και θα γίνει και στην Β εθνική, το ότι βάζουμε ξένους ακόμα και στις πιο χαμηλές κατηγορίες, όλο αυτό είναι τροχοπέδη για την ανάπτυξη του μπάσκετ. Τα βλέπω λίγο ρομαντικά ίσως. Επειδή όμως το αγαπάω το μπάσκετ, το υπηρετώ πάρα πολλά χρόνια, είτε σαν αθλητής είτε σαν προπονητής, πρέπει όλοι που είμαστε μέσα στο χώρο να ανασκουμπωθούμε και να το δούμε από άλλη οπτική γωνία, με τον τρόπο μας να φέρουμε τα παιδιά στο γήπεδο και να κινηθούμε σε άλλο πλαίσιο με το στόχο που είπα πριν, να βγάλουμε αθλητές για το υψηλό επίπεδο. Γιατί σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει κανένας παίκτης να παίξει ούτε στην εθνική ομάδα. Θα έρχονται από την Αμερική, θα έρχονται ελληνόπουλα δηλαδή που παίζουν εκεί και Έλληνες γηγενείς δεν θα υπάρχει κανείς. Θεωρώ λοιπόν ότι το μπάσκετ γενικότερα έχει χάσει στην Ελλάδα την ταυτότητά του. Εγώ βλέπω ότι οι Σέρβοι συνεχίζουν και πιστεύουν στο μοντέλο που πιστεύουν και το ακολουθούν και από την πιο μικρή ηλικία μέχρι και την εθνική ανδρών κάνουν τα ίδια πράγματα. Οι Λιθουανοί κάνουν τα ίδια πράγματα. Εννοείται ότι βελτιώνονται, ότι προσθέτουν και άλλα πράγματα, αλλά ο τρόπος και ο στόχος τους είναι προσηλωμένος σε αυτό. Εμείς παραδείγματος χάριν, βγάλαμε πριν κάποια χρόνια ότι δεν έχουμε Έλληνα σουτέρ και αυτή τη στιγμή αν μπείτε σε όλες τις ακαδημίες, όλα τα παιδάκια με το που θα πάρουν την μπάλα θα κάνουν ένα σουτ, θα πετάξουν την μπάλα. Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνο αυτό μπάσκετ. Και σε κάθε λαό, σε κάθε χώρα δεν ταιριάζουν σε όλους τα ίδια. Εμείς παραδείγματος χάριν οι Έλληνες δεν μπορεί να γίνουμε Αμερικανοί. Δεν μπορούμε να τρέχουμε το γήπεδο σε 2 δευτερόλεπτα και να πηδάμε και να καρφώνουμε. Άρα πρέπει να βρούμε τι είναι αυτό που μας ταιριάζει και να το δουλέψουμε και να το κάνουμε ταυτότητά μας, εθνική ταυτότητά μας για να μπορέσουμε να το βγάλουμε μέσα στο γήπεδο. Κλείνοντας, για μένα πρέπει να μαζευτούνε όλοι οι μεγάλοι προπονητές, που είναι στην Α1, οι Έλληνες, ο Μπαρτζώκας, ο Κατσικάρης, ο Πεδουλάκης και άλλοι, να κάτσουν κάτω σε ένα τραπέζι και να αποφασίσουν τι μπάσκετ ταιριάζει αυτή τη στιγμή στον Έλληνα και από κει να βγει η ταυτότητά τους. Τώρα αυτές οι αμερικανιές που γίνονται γενικότερα ότι πάμε να παίξουμε ένα μπάσκετ που να την παίρνουν από τα 7 μέτρα και να τη σουτάρουν, είδαμε και τα αποτελέσματα τα προηγούμενα χρόνια στις εθνικές ομάδες. Δεν μένω σε αποτελέσματα σαν αποτελέσματα, αλλά μείνω σαν αποτελέσματα ποιοι παίζουν στις ανδρικές ομάδες;

Πως συνεργάζεστε με τους γονείς των παιδιών για την υποστήριξή τους;

Οι γονείς είναι ένα κομμάτι στο μπάσκετ, το οποίο πολλοί το θεωρούν ότι είναι τροχοπέδη για την ανάπτυξη, είτε του αθλήματος, είτε των ακαδημιών ή των οργανισμών. Για μένα, επειδή έχω και την εμπειρία, έχω και την ευθύτητα και θεωρώ ότι όλα μου τα χρόνια έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη των γονιών, είναι ένα κομμάτι που είναι πάρα πάρα πάρα πολύ εύκολο, γιατί πρώτα δίνω. Πρώτα εκθέτω τον εαυτό μου, το ποιος είμαι, το τι είμαι, το τι θέλω να κάνω και το πώς το κάνω. Εννοείται ότι όποιος κάνει οτιδήποτε θα γίνουν και λάθη, αλλά τα λάθη αυτά δεν είναι λάθη τα οποία γίνονται ηθελημένα. Είναι λάθη που γίνονται μέσα από τη διαδικασία της δουλειάς. Έχω την ευλογία, αλλά και την τιμή να μου εμπιστεύονται ό, τι καλύτερο έχουν στα σπίτια τους, τα παιδιά τους. Και αυτό για μένα είναι και βάρος, αλλά είναι και ένα παράσημο στους ώμους μου όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τις ακαδημίες, στο ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται το τι γίνεται, το γιατί γίνεται και κατ’ επέκταση το αντιλαμβάνονται και οι γονείς. Θεωρώ ότι το κομμάτι των γονιών εάν εμείς τους δώσουμε δικαίωμα θα μας δημιουργήσουν πρόβλημα. Εάν όμως τους βάλουμε στη θέση που πρέπει να τους βάλουμε και να αντιληφθούν ότι αυτό που κάνουμε το κάνουμε για το καλό των παιδιών τους, νομίζω ότι και αυτοί γαλουχούνται και αντιλαμβάνονται για ποιο λόγο πρέπει να γίνονται κάποια πράγματα.

Θα μπορούσαμε όντως να μιλάμε για ώρες για όλα αυτά τα θέματα, ωστόσο θα κλείσω αυτή την κουβέντα με μία ευχή σας για το μέλλον.

Για το Φίλιππο αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτό που χτίζουμε αυτά τα 3 χρόνια και θεωρώ και τα επόμενα χρόνια, να είμαι καλά, να έχω τις αντοχές για να μπορέσω να συνεχίσω αυτό που κάνω, θέλω να αφήσω ένα αποτύπωμα τέτοιο που τα παιδιά που είναι νεότεροι από εμένα και ο Άγγελος και ο Πάνος και η Στέισι να το συνεχίσουνε, για να μπορέσει στο βάθος του χρόνου ο Φίλιππος να μεγαλώνει και χρόνο με το χρόνο να πάει σε υψηλότερο επίπεδο. Δηλαδή η Α κατηγορία να γίνει Γ εθνική, η Γ εθνική μπορεί να γίνει κάποια στιγμή Β εθνική και δεν ξέρω πού μπορεί να φτάσει. Εύχομαι λοιπόν στο Φίλιππο Περιστερίου να έχει μεγάλη πορεία. Η ακμή του να κρατήσει πολλά χρόνια. Τώρα γενικά για το ελληνικό μπάσκετ, αυτό που έχω που θέλω να ευχηθώ είναι αυτοί που διοικούν το άθλημα, να αντιληφθούν που οδηγούμαστε γιατί είναι μεν καλό το προϊόν, καλές οι διαφημίσεις, καλό το marketing, αλλά από πίσω από αυτό υπάρχουν παιδιά που κάνουν όνειρα, που θέλουν να παίξουν μπάσκετ και με τον τρόπο που υφίσταται το άθλημα, τα αποθαρρύνουμε τα παιδιά και τα κατευθύνουμε σε άλλα αθλήματα ή γενικότερα πουθενά. Για αυτό λοιπόν αυτό που θα ευχηθώ είναι να δω στην τηλεόραση, να δω σε αγώνες περισσότερα ελληνόπουλα να παίζουν μπάσκετ.