Άσπρα ή γαλάζια; Άσπρα…
Έχει ζέστη ή καύσωνα; Καύσωνα…
Ήλιο ή συννεφιά; Ήλιο, είναι πολύ όμορφη μέρα…
Έχει κερδίσει η Γαλλία ή η Τουρκία στο πρώτο ματς; Η Γαλλία για 15 με 17 πόντους…
Έχει πάνω από 5.000 κόσμου ή κάτω; Είναι ένα γήπεδο γεμάτο παιδάκια…
Και το παιχνίδι τελειώνει… Η ηλιόλουστη, καυτή, 18η Ιουνίου έχει φτάσει και η Άρτεμις Σπανού είναι έξω από τα αποδυτήρια. Έτοιμη, ως αρχηγός, να οδηγήσει την ομάδα της στον αγωνιστικό χώρο. Είναι το έκτο της ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, 14 χρόνια μετά το 2011, όταν σε ηλικία 18 ετών έπαιξε για πρώτη φορά, στην πρεμιέρα τότε, απέναντι στην Λετονία. Συμπτωματικά, ήταν 18 Ιουνίου. Η Ελλάδα είχε κερδίσει την Λετονία στο Κατοβίτσε, σε μια συννεφιασμένη μέρα, με πολλή βροχή και θερμοκρασία 23 βαθμούς Κελσίου την ώρα του αγώνα. H περιδίνηση του κειμένου δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την νηνεμία στο μυαλό της.
«Έχει ησυχία εκείνη τη στιγμή μέσα στο κεφάλι μου. Σκέφτομαι τον αγώνα και είμαι απολύτως συγκεντρωμένη στην τακτική και όσα πρέπει να κάνουμε για να κερδίσουμε το παιχνίδι». Έτοιμη για την πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ. Έτοιμη για την Ελβετία. Έτοιμη για το όνειρο που δε θα μπορούσε, δε θα τολμούσε, η μικρή Άρτεμις να φανταστεί. Ούτε όταν ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ, επειδή «το παιδί είναι καλό» και συμβούλεψαν την μαμά της να πάει να τη γράψει στον Πανιώνιο, ούτε όταν ήταν 17 ετών και έπαιζε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2010. Τώρα είναι εκεί. Λίγο πριν τη φυσούνα του γηπέδου, έτοιμη να οδηγήσει την ομάδα της στο παρκέ.
«Το ακούω και ανατριχιάζω. Αλλά πού να το φανταστώ; Η μόνη στιγμή που το σκέφτηκα ήταν όταν μου το ανακοίνωσε ο κ. Σβερκούνος, πριν ακόμα ανακοινωθεί επισήμως. Και όχι εκείνη τη στιγμή. Το βράδυ μόνη μου στο σπίτι, χωρίς να μπορώ να κάνω εικόνα το γήπεδο, διότι ακόμα δεν ήταν γνωστό σε ποιο γήπεδο θα γίνει το πανευρωπαϊκό. Τι εικόνα κι εκείνη; Να κρατάω το λάβαρο του αρχηγού, το λάβαρο της Εθνικής ομάδας και το γήπεδο να φωνάζει Ελλάς».
Η Άρτεμις Σπανού δεν άντεξε να μείνει μακριά από την ομάδα της, παρότι θα μπει στις προπονήσεις σε λίγες μέρες, και εμφανίστηκε για το… πρώτο χειροκρότημα στην συγκέντρωση της περασμένης Τρίτης. Εκεί θα ήταν έτσι κι αλλιώς, όμως είχε και έναν λόγο παραπάνω. Ο αθλητής, ισορροπώντας πάντα ανάμεσα στην επιθυμία, το πείσμα και το αυτομαστίγωμα, ξεπερνάει στο γήπεδο, το γήπεδο. «Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μετά τον χαμένο τελικό του κυπέλλου με την Μπουρζ ήταν η Εθνική. Με πλήγωσε ο τρόπος που τελείωσε η χρονιά στην Γαλλία. Έχω έξτρα κίνητρο προσωπικά για να βοηθήσω την ομάδα να πάει όσο πιο ψηλά μπορεί και μέχρι το τέλος της διαδρομής θα κάνω ό,τι μπορώ».
Συνεπώς, έτοιμη! Έτοιμη για την προετοιμασία νούμερο… ας το αφήσουμε καλύτερα, ποιος θέλει να θυμάται τις προετοιμασίες; Ο κόπος και ο τρόπος είναι το σημαντικό. «Να δημιουργήσουμε έναν δεσμό με τις κοπέλες. Είμαστε χρόνια μαζί, αλλά υπάρχουν καινούργια πρόσωπα, υπάρχουν παίκτριες που επιστρέφουν και σημαντικό είναι να δημιουργηθεί ένα ωραίο παρεάκι και να βγει αυτό στο γήπεδο. Εννοείται και να μπορέσουμε να ετοιμαστούμε αγωνιστικά και ψυχολογικά. Να βρούμε την ισορροπία για να είναι δημιουργικό το άγχος σε αυτή την πρωτόγνωρη, για όλες μας, συνθήκη. Είναι καινούργιο για όλους μας και γι’ αυτό πρέπει να γίνει σωστή δουλειά από την πρώτη μέρα. Είναι, θεωρώ, από τις πιο δύσκολες συνθήκες που έχει ένας αθλητής να διαχειριστεί, αλλά εμπιστεύομαι το staff και πιστεύω ότι θα γίνουν όλα όπως πρέπει».
Ας παίξουμε, όμως, ένα ακόμα παιχνίδι, Άρτεμις…
Σε σταματούν και σε ρωτούν στο δρόμο: Γιατί να έρθω στο ΣΕΦ;
«Γιατί θα νιώσεις συναισθήματα, τα οποία δεν μπορείς να νιώσεις παρακολουθώντας το ματς από την τηλεόραση. Θα νιώσεις πόσο το θέλουμε, πόσο θα παλέψουμε, πόσο αγαπάμε αυτή την ομάδα. Να έρθεις γιατί σε θέλουμε μαζί μας σε αυτό».
Πηγή: basket.gr
