Η αρχηγός του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, Εβίνα Μάλτση, μοιράζεται μέσω του Agapotobasket.gr, τις σκέψεις και τα συναισθήματα της.
Περίπου πριν από δέκα μέρες ξεκίνησαν οι ειδοποιήσεις από τις αναμνήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να χτυπάνε στο κινητό μου. Ταυτόχρονα η FIBA προετοιμαζόμενη για την φετινή διοργάνωση ξεκίνησε να κάνει αναφορές στα προηγούμενα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και με όλα αυτά ξεκίνησε και η αναβίωση μέσα μου του καλοκαιριού του 2017 που ήταν ένα από τα καλύτερα καλοκαίρια στην μπασκετική μου καριέρα, με πολύ έντονες αναμνήσεις, με πολύ έντονα συναισθήματα.
Αναμνήσεις που δεν χάθηκαν με την πάροδο του χρόνου. Περάσαν άλλωστε μόνο δυο χρόνια και σε αυτές βασίστηκε και η επόμενη χρονιά που ακολούθησε και αναφέρομαι στο Παγκόσμιο το οποίο προήλθε από την επιτυχία του 2017. Ξεκινώντας λοιπόν το facebook να επαναλαμβάνει τις αναρτήσεις μας εκείνο το διάστημα θυμήθηκα όλο το ταξίδι. Ένα μήνα πριν με την πρώτη συγκέντρωση της Εθνικής ομάδας, με την προετοιμασία, φωτογραφίες από τα ταξίδια μας, τις προπονήσεις, τα πρώτα φιλικά, από όλες τις συγκεντρώσεις που είχαμε σαν ομάδα και οι εικόνες μιλούσαν από μόνες τους.
Τα συναισθήματα ήταν αποτυπωμένα σε κάθε φωτογραφία που έβλεπα και ήταν τόσο έντονα που ακόμα και τώρα δύσκολα "κλείνονται" σε λέξεις. Περάσαμε πραγματικά ένα υπέροχο καλοκαίρι παρόλο που υπήρχε μια δύσκολη και απαιτητική προετοιμασία εν όψει του Ευρωμπάσκετ, εμείς το απολαύσαμε σαν να ήμασταν εφηβικές διακοπές σε μπασκετικό καμπ. Καταφέραμε να συνδυάσουμε απόλυτα αυτό που αγαπάμε, το μπάσκετ, με την απόλυτη χαρά και διασκέδαση. Αυτό συνέβη το καλοκαίρι του 2017 και παρόλο που ακούγεται τετριμμένο και είναι χιλιοειπωμένο, οι παρέες τελικά φέρνουν τις μεγάλες διακρίσεις και τα αποτελέσματα. Εμείς είχαμε την τύχη να το δούμε και στην πορεία. Αυτή η ομάδα, αυτή παρέα, που ξεκίνησε, με κάθε ειλικρίνεια, σαν το απόλυτο αουτσάιντερ, γιατί λόγω των συγκυριών της περιόδου εκείνης που κανείς δεν πίστευε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι καλό, έδιωξε όλο το άγχος και την πίεση από πάνω της και είπαμε ωραία, πάμε να το διασκεδάσουμε. Και όσο συνεχίζονταν οι αναμνήσεις μέσω του facebook, θυμήθηκα και τη σειρά των αγώνων που πραγματικά μιλάμε για μεγάλες εκπλήξεις. Εμείς είχαμε στοχεύσει να κερδίσουμε τη Σλοβενία στον όμιλο μας για να μπορέσουμε να προκριθούμε με μια νίκη στην επόμενη φάση, και καταφέραμε να κερδίσουμε την Σερβία, στη έναρξη του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος, το οποίο ήταν τεράστιο από μόνο του γιατί η Σερβία ήταν η Πρωταθλήτρια Ευρώπης, χάσαμε από τη Σλοβενία και καταφέραμε να κερδίσουμε τη Ρωσία, μια ακόμα μεγάλη έκπληξη, καθώς όλοι το θεωρούσαν ακατόρθωτο. 25 χρόνια που αγωνίζομαι με την Εθνική ομάδα δεν έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε τη Ρωσία ποτέ πριν και δεν ξέρω πότε θα επαναληφθεί και κάτι ανάλογο.
Χαρά και υπερηφάνεια! Στο παιχνίδι με την Τουρκία έγινε πραγματικά η υπέρβαση Τα συναισθήματα μου λοιπόν ήταν μια παλίρροια συναισθημάτων που άρχισαν να αναπηδούν στο μυαλό μου. Πολύ έντονα χαραγμένα όλα, πόσο πολύ το διασκεδάσαμε, το χαρήκαμε, το απολαύσαμε, πόσο ευτυχισμένες ήμασταν μετά από κάθε μεγάλη νίκη. Ταυτόχρονα γλυκόπικρη η γεύση όλη την τελευταία εβδομάδα, καθώς ήταν από τις πιο έντονες στιγμές μας, από τις πιο ένδοξες και την ίδια στιγμή απουσιάζουμε από τη φετινή διοργάνωση. Παλεύει τώρα το συναίσθημα με τη λογική αλλά αναφερόμενη αποκλειστικά στο 2017 δεν μπορώ παρά να είμαι χαρούμενη και περήφανη. Δάκρυα χαράς, συγκίνησης και υπερηφάνειας έρχονται στα μάτια μου συνέχεια. Ακόμα στο μυαλό μου υπάρχει η φράση "Τι κάναμε ρε;" που μου είπε η Στέλλα και μακάρι να μπορούσαμε να τις ξαναζήσουμε όλες αυτές τις στιγμές. Σήμερα παλεύω μέσα μου να χωνέψω ότι δεν είμαστε στη έναρξη μιας ακόμα μεγάλης διοργάνωσης, πονάει πολύ και στο μυαλό μου "χορεύουν" συνέχεια οι αιτίες και οι αφορμές για την επιτυχία που ήρθε, για την επιτυχία που δεν ακολούθησε!
Η πορεία όμως συνεχίζεται και με οδηγό όλες αυτές τις στιγμές, θα συνεχίσουμε να τα δίνουμε όλα κάθε φορά που θα φοράμε την φανέλα που γράφει Ελλάς, τιμώντας την πατρίδα μας.
