«Όταν βρίσκομαι στο παρκέ και αγωνίζομαι δίπλα στις συμπαίκτριές μου, δεν μπορώ να σκεφτώ να είμαι κάποια άλλη. Όταν η μπάλα είναι στα χέρια μου, το μόνο πράγμα που έχω στο μυαλό μου είναι να είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Είναι το μόνο που ξέρω πώς να κάνω!».

Σε έναν τοίχο στην μακρινή Βρετανική Κολομβία η φανέλα, η φωτογραφία της και τα επιτεύγματά της θα μείνουν για πάντα κρεμασμένα. Πού να ήξεραν οι άνθρωποι ότι το μυστικό της επιτυχίας ήταν μια μπιρίμπα του κοζιού; Η Βασιλική Λούκα έκανε πολλούς να πιστέψουν στο ταλέντο της από νεαρή ηλικία… Στο τέλος (σ.σ. spoiler alert), το πίστεψε και η ίδια!

Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν τόπο πολύ-πολύ μακρινό, με μεγάλα πράσινα δάση και τόσο πολύ γαλάζιο που χάνεις το σημείο που τελειώνει η θάλασσα και αρχίζει ο ουρανός, οι μοίρες συναντήθηκαν στην άκρη της κούνιας ενός εκ των πρώτων παιδιών του 1993. Το συνήθιζαν και ακόμα μέχρι σήμερα το συνηθίζουν να επισκέπτονται τα πρώτα βρέφη κάθε έτους – είναι το δικό τους έθιμο για την αλλαγή του χρόνου, είναι ο δικός τους τζόγος. Εκεί στην άκρη, μεταμφιεσμένες ως πεταλούδες, ίδιον και αυτό του μακρινού τούτου τόπου, χάζεψαν με το νεογέννητο, το οποίο ο μύθος το θέλει στην παρθενική του ανάσα στη ζωή  πρώτα να γελάει και μετά να κλαίει, και να έχει μια χαρακτηριστική μπούκλα στο κεφάλι.

Μερικοί φιλόσοφοι λένε ότι το θάρρος είναι η πιο σημαντική απ’ όλες τις αρετές. Γιατί χωρίς θάρρος δεν μπορείς να εξασκήσεις καμία άλλη αρετή με συνέπεια. Δεν μπορείς να είσαι σταθερά δίκαιος, αληθινός ή ειλικρινής. Μπορείς να είσαι οτιδήποτε με αστάθεια, αλλά για να είσαι σταθερός, πρέπει να έχεις θάρρος. Να τολμάς, να σκέφτεσαι, να πιστεύεις στον εαυτό σου!

Η Ελλάδα παραμένει στις επάλξεις φιλοξενώντας σημαντικές διοργανώσεις του μπάσκετ και ήδη από σήμερα, αρχίζει να προετοιμάζεται και για έναν όμιλο του Ευρωμπάσκετ 2029. Στην τελετή ανάθεσης που έγινε στη Ρίγα της Λετονίας και μετά από την ψηφοφορία μεταξύ των έξι υποψήφιων, η χώρα μας πήρε το ένα γκρουπ της πρώτης φάσης, μαζί με Εσθονία, Σλοβενία και Ισπανία στην οποία θα διεξαχθεί και η τελική φάση.

Σε μια παιδική αυλή, στην κλασική, αμερικάνικη, backyard ένα μικρό κορίτσι βλέπει τον πατέρα της και τον αδερφό της να παίζουν. Σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου μια γυναίκα 27 ετών στροβιλίζεται σαν μια απομαγνητισμένη πυξίδα, για να καταλήξει στις συντεταγμένες που πάντα καθόριζαν τη διαδρομή της…

Μπορεί να φταίει το Παραλίμνι – τα πρώτα σκιρτήματα, το παιδικό τρέξιμο στις αλάνες, το ποδόσφαιρο του μπαμπά, ο μαγνητισμός με το μπάσκετ.

Είναι σα να έχουν έρθει από το μέλλον. Ενδεχομένως και να είναι το μέλλον κάτω από τα καλάθια της Εθνικής ομάδας. Η Τζωάνα Ταμπάκου στα 20 της χρόνια, η Διαμάντω Αλεξιά στα 21 της χρόνια, αμφότερες γεμάτες φιλοδοξίες, αυτοπεποίθηση, αλλά και ταπεινότητα. Ένα… δωμάτιο με ειδική παραγγελία κοντά στα δύο μέτρα για να χωράνε άνετα στην καθημερινότητα τους, αλλά χωρίς περιορισμό για τα όνειρά τους – εκείνα είναι γνωστό ότι δεν έχουν ταβάνι. Χωρίς ταβάνι μεν, με μεσημεριανό ραντεβού στο ΣΕΦ δε και με την προετοιμασία της Εθνικής ομάδας εν εξελίξει…

Αναχώρησε νωρίς το πρωί της Δευτέρας (19/5) για τα Ιωάννινα η αποστολή της Εθνικής Γυναικών, με την ομάδα να αρχίζει από το απόγευμα το δεύτερο στάδιο της προετοιμασίας της ενόψει του Ευρωμπάσκετ 2025 που θα πραγματοποιηθεί από τις 18 έως τις 29 Ιουνίου.

158 στροφές. Σχεδόν όσοι ήταν εκείνη τη στιγμή και σφυγμοί της. 632 στίχοι. Περίπου εκατό λιγότεροι από τους πόντους που πέτυχε στη καριέρα της στην Αμερική (σ.σ. 739). 20 λέξεις η πρώτη στροφή. Όπως το νούμερο στη φανέλα της. Ένα λεπτό η διάρκειά του. Σχεδόν όσο διαρκεί μια ζωή…