«Όταν η μνήμη γυρίζει ένα χρόνο πίσω, στις 29 Ιουλίου του 2017, έρχονται η μια μετά την άλλη πολλές, πολλές «στιγμές»!!!

Στιγμές που όμως ενώθηκαν και σήμερα μοιάζουν σαν μια «στιγμή», μοναδική, γεμάτη περηφάνια, αφοσίωση, απόλυτη προσπάθεια και υπέρβαση, της Εθνικής Ομάδας.

Η στιγμή που μπαίνοντας στα αποδυτήρια, στο πρώτο κιόλας παιχνίδι, είδα κρεμασμένη, ολάνοιχτη στα πιαστράκια την Ελληνική σημαία, που από τότε πάντα κουβαλούσαν μαζί τους τα κορίτσια σε κάθε αγώνα.

Η στιγμή που η ομάδα μετά από κάθε αγώνα πανηγύριζε την νίκη μέχρι να βγει από τα αποδυτήρια και να μπει στο πούλμαν. Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα τους, ήρεμο, συγκεντρωμένο και ανυπόμονο για τον επόμενο αντίπαλο. Η στιγμή που το τρίποντο της Στάλας έκανε την απόλυτη ανατροπή στον αγώνα και έδωσε, όχι μόνο την πρώτη νίκη, αλλά και το μήνυμα σε όλους: ότι αυτή η ομάδα «σκέφτεται αλλιώς,αντέχει τα πάντα και έχει σκοπό να πετύχει κάτι σπουδαίο».

Η στιγμή που «ξέχασα» έναν Τούρκο εθελοντή για μιάμιση περίπου ώρα μετά τον τελικό έξω από τα αποδυτήρια. Και όταν βγήκα ήταν ακόμη εκεί... Για να πάρει το ενθύμιο που του είχα υποσχεθεί:την βρεγμένη από τον ιδρώτα και τα μπουγέλα μπλούζα που φορούσα στον αγώνα.
Τελικά θα μείνει στα προπονητικά μου χρονικά σαν μια μεγάλη απορία πώς μια ομάδα μπορεί να καταφέρει σε έναν τελικό, σε μια διεκδίκηση για το χρυσό μετάλλιο, να κάνει συνολικά πέντε λάθη σε 40 λεπτά και στο τελευταίο δεκάλεπτο μηδέν. Μια ομάδα που δεν είχε άγχος γιατί πίστευε. Μια ομάδα που έπαιξε σπουδαία και μια ομάδα που δε φοβήθηκε τίποτα, παρά μόνο «να μην της πέσει ο ουρανός στο κεφάλι».

Και πως να ξεχάσω τα δάκρυα μου να τρέχουν, καθώς έβλεπα αυτά τα υπέροχα παιδιά, ανεβασμένα στο βάθρο απέναντι μου...ολόχρυσα».