Το «τιρινίνι»
Η «παραγγελία» να παίξει το «τιρινίνι» δόθηκε και μια ανατριχίλα διαπερνά το σώμα. Ακούς την πρώτη νότα και βλέπεις γύρω σου χιλιάδες κόσμου να μπαίνουν στο ρυθμό. Στο ρυθμό της Πράγας που συγκινεί και κάνει τα μάτια να βουρκώνουν. Οι σημαίες κυματίζουν και από την προθέρμανση ακόμα καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος θα είναι ο 6ος παίκτης της και θα παλέψει μαζί της για τη νίκη «no matter what» που λένε και οι Άγγλοι.
«Μόνη ποτέ δεν θα σε αφήσω»
Θα μπορούσε να είναι το τραγούδι της βραδιάς την Τετάρτη. 3500 κόσμου, μικροί και μεγάλοι, που γέμισαν το Κλειστό Γυμναστήριο Λευκόβρυσης Κοζάνης χάρισαν στην Εθνική Γυναικών το μεγαλύτερο μετάλλιο της. Μετάλλιο που το κέρδισε με ιδρώτα και δουλειά δεκαετιών και οι πιο παλιές αυτής της ομάδας το γνωρίζουν καλά και άξιζαν να το ζήσουν, αυτό και ακόμα παραπάνω. Άλλωστε είναι και αυτές που την έχουν από το χέρι και την οδηγούν στα πιο λαμπρά μονοπάτια της δείχνοντας το δρόμο στις επόμενες γενιές που ακολουθούν.
Η κόρνα, η ανακούφιση και η αγκαλιά του κόσμου
Η κόρνα ακούγεται, η νίκη έχει έρθει, η ανακούφιση φυσιολογική και το αποτέλεσμα πανηγυρίζεται. Γιατί αυτή η ομάδα ακόμα και στην κακή της μέρα, όπως ήταν ομολογούμενως στο παιχνίδι με τη Μεγάλη Βρετανία, δείχνει το χαρακτήρα της και παίρνει το αποτέλεσμα που χρειάζεται και την φέρνει πιο κοντά στο στόχο.
«Μαμά, μαμά μπορώ να της μιλήσω;» Όπου και αν γύρναγες το κεφάλι σου έβλεπες μικρά παιδιά να αναζητούν τις παίκτριες θέλοντας να γεμίζουν το μπλοκάκι τους με τα αυτόγραφα τους, μια σέλφι ή ακόμα και να πουν μόνο ένα «συγχαρητήρια». Θέλεις να κάτσεις σε μια γωνία και να απολαύσεις την εικόνα αλλά την ίδια στιγμή θες να την καταγράψεις και να μείνει ζωντανή για πάντα. Κορίτσια που τις ήξεραν με το μικρό τους όνομα και δεν δίστασαν να τις φωνάζουν με αυτό, περιμένοντας υπομονετικά. Δεν χάλασαν χατήρι σε κανέναν ακόμα και όταν τα φώτα του γηπέδου έκλεισαν.
ΟΜΑΔΑ με καρδιά, μυαλό και ψυχή
Το έχουμε πει (γράψει για την ακρίβεια) και δεν θα σταματήσουμε να το λέμε ότι αυτή η ομάδα είναι ΟΜΑΔΑ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία, έτσι για να «φωνάζει» η λέξη και να ακούγεται παντού... Όλες για μια και μια για όλες. Παίκτριες, προπονητικό τιμ και όλοι όσοι τη στελεχώνουν είναι μια γροθιά μαζί σε όλα. Πρόσωπα γεμάτα αυθεντικότητα, αποφασιστικότητα και «έρωτα» για αυτή την ομάδα. Αφροδίτη Κοσμά και Άννα-Νίκη Σταμολάμπρου ταξίδεψαν τραυματίες για να είναι στην άκρη του πάγκου και να ενισχύσουν και αυτές με τη φωνή τους τις συμπαίκτριες τους.
Η παρακαταθήκη που μένει και οδηγεί...
