***

Τι είναι εκείνο που σε κάνει να αντέχεις την απόρριψη;

– Μπαμπά, μπαμπά, τι είναι αυτό που παίζετε;

Τι είναι εκείνο που σε καθοδηγεί μέσα από τον πόνο;

– Μπάσκετ!

Τι είναι εκείνο που σε βοηθάει να εστιάσεις το βλέμμα σου, όταν το χτύπημα στο παρκέ είναι τόσο σφοδρό;

– Ριμπάουντ! Ξέρεις τι είναι το ριμπάουντ;

Τι είναι εκείνο που αμβλύνει την απόσταση, όταν η διαφορά ώρας απαγορεύει την επικοινωνία;

– Όχι! Θα μου δείξεις;

Εκείνο που σε σηκώνει, όταν ο κόσμος θολώνει;

– Σουτ. Ξέρεις τι είναι το σουτ;

Εκείνο που σε κρατάει, όταν τα πόδια σου αποτυγχάνουν;

– Μπορώ να πάω σε ομάδα;

Εκείνο που σε ωθεί, όταν το σώμα σου καταρρέει;

«Μη σε νοιάζει τι λένε, θα σε πάω εγώ προπόνηση»!

Τι είναι εκείνο που σε κάνει να συνεχίζεις, όταν το πόδι σου δεν μπορεί να υποστηρίξει το υπόλοιπο κορμί;

«Μην ξεχνάς να διασκεδάζεις όταν παίζεις»

***

Λένε ότι υπάρχει ένα σημείο στην Αθήνα, όπου οι πυξίδες τρελαίνονται. Ο καθένας θα το οριοθετήσει σε διαφορετική περιοχή, θα το συνδέσει με έναν διαφορετικό αστικό θρύλο και θα το χρησιμοποιήσει για να προσδώσει το κάτι παραπάνω στην ιστορία του. Η ανθρώπινη πυξίδα, αν υπάρχει τέτοια, χάνει συχνά τον προσανατολισμό της. Δεν είναι όλα βορράς, νότος, ανατολή και δύση, αλλά είναι τόσο εύκολο να χάσεις το δρόμο σου. Τόσο εύκολα να παρατήσεις τη διαδρομή που διάλεξες να κάνεις. Εσύ, όχι η μοίρα…

Το μπάσκετ για την Μαριέλλα Φασούλα δεν ήταν θέμα DNA. Ήταν ζήτημα αγάπης, ήταν μια στιγμή κεραυνοβόλου έρωτα, ίσως ακόμα-ακόμα σε κάποιο μικρό, κλειδωμένο, φυλάκιο του υποσυνείδητου να ήταν μια παρηγορητική ανάμνηση, ένα security blanket, το αντίστροφο του παιδικού τραύματος. Η στιγμή που ήταν όλα καλά… Γιατί κανείς δεν σου εγγυάται ότι όλα θα είναι για πάντα καλά. Απλά δεν χρειάζεται και το μάθεις σε τόσο νεαρή ηλικία. Η πρόοδος στο μπάσκετ ήταν προϊόν δουλειάς. Ήταν αγάπη, προσήλωση, προσπάθεια και επιμονή. Της ίδιας, η οποία κάποτε δε μπορούσε να σουτάρει ούτε ελεύθερη βολή και της οικογένειάς της. Η Μάσα και ο Παναγιώτης δεν της είπαν ποτέ ότι ΠΡΕΠΕΙ. Και δεν επέτρεψαν σε κανέναν να την πείσει ότι δεν μπορεί.

Ήταν αρκετοί εκείνοι που προσπάθησαν. Η Μαριέλλα δε θα μάθαινε τίποτα, μέχρι να είναι σε ηλικία και σε πορεία που μόνο χαμόγελα θα μπορούσαν να της προκαλέσουν οι αρνητές. Από τις αυταρχικές μαμάδες που στραβοκοιτούσαν την Μάσα επειδή η κόρη της έβαλε αυτοκαλάθι μέχρι τους προπονητές που θεωρούσαν ότι δεν υπάρχει μέλλον για τη μικρή σε αυτό το άθλημα. Ας έκανε ξανά μπαλέτο, κολύμπι, βόλεϊ ή τένις, δε χάθηκε ο κόσμος. Όχι ο κόσμος δε χάθηκε για ένα άθλημα, στον κόσμο υπάρχουν σοβαρότερα θέματα και η μικρή Μαριέλλα ετοιμαζόταν να το ανακαλύψει.

***

Οι τοίχοι είναι μονότονοι, κλειστοφοβικοί. Πολύ άσπροι για τα πολύχρωμα όνειρα ενός παιδιού. Η μυρωδιά αποκρουστική. Πολλή στείρα για τις γεμάτες αρώματα σκανδαλιές ενός παιδιού. Και οι ώρες; Πολλές… Η Μαριέλλα έπρεπε να βρίσκει τρόπο να  αποδρά. «Ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση, την οποία δύσκολα κατανοούσα λόγω της ηλικίας μου. Οι γονείς μου, ανεξάρτητα από τα συναισθήματά τους, το αντιμετώπιζαν με γενναιότητα και αισιοδοξία. Ο αδελφός μου χρειαζόταν βοήθεια, αλλά ποτέ δεν μας μετέφεραν το βάρος που ένιωθαν». Μιλάει χωρίς αναστολές για το πρόβλημα υγείας του Γιάννη και γιατί να υπάρχουν αναστολές; Είμαστε ό,τι έχουμε ζήσει.

«Όλα αυτά που είδα στα επτά μου χρόνια δεν ήταν φυσιολογικά. Έπρεπε να βρω τρόπους να περάσω την ώρα μου, έτσι έπαιζα με άλλα παιδιά που νοσηλεύονταν και συμμετείχα στις δραστηριότητες που διοργανώνονταν. Ενώ ήμουν μικρή, άρχισα να αντιλαμβάνομαι μία εντελώς διαφορετική οπτική της ζωής. Βίωσα τα πραγματικά προβλήματα και κάθε φορά που αντιμετωπίζω μια πρόκληση οι εικόνες από εκείνη την περίοδο έρχονται στο μυαλό μου. Νιώθω πολλές φορές ότι έχω ζήσει πολλές ζωές».

Και πολλές ζωές έζησε όντως: Η ζωή που της έμαθε ο μπαμπάς της τι είναι το ριμπάουντ. Η ζωή στο Μέμφις, η ζωή στην Αθήνα, η ζωή στο πανεπιστήμιο. Το σοκ της απόστασης από το σπίτι, η σκληρή προπόνηση – η κριτική απλά και μόνο επειδή είσαι κόρη του μπαμπά σου και η στιγμή που γίνεται ο μπαμπάς της κόρης του. Η ζωή που ξεπερνάς τα όριά σου. Εκείνη που παίρνεις τίτλους, εκείνη που αλλάζεις πανεπιστήμιο και που αποφοιτάς με πτυχίο στις επικοινωνίες. Η ζωή που γνωρίζεις τον Κόμπι Μπράιαντ ή περνάς την ώρα σου παρακολουθώντας Animal Planet.

Η ζωή που είσαι στην ανέμελη εφηβεία και η επόμενη ζωή που ενηλικιώνεσαι στην άλλη άκρη του πλανήτη, ούσα παντελώς μόνη. Η ζωή που περνάει μπροστά από τα μάτια σου έπειτα από ένα άτσαλο πέσιμο και χτύπημα στο παρκέ – σηκώνεις και αγγίζεις ένα οικείο πρόσωπο να νιώσεις πως και σε αυτή τη ζωή υπάρχει κάπου ασφάλεια. Η ζωή που κάνεις μια ξένη χώρα σπίτι σου, η ζωή που χιλιάδες άνθρωποι ενώνονται για να σε καθοδηγήσουν με ασφάλεια. Η ζωή που δεν είσαι πια όλα όσα ήξερες και πρέπει να επανακαθορίσεις το ποια είσαι και η ζωή που αφού το επανακαθορίσεις, επιστρέφεις πάλι σε εκείνα ήξερες. Η ζωή σου. Οι ζωές σου.

Γιατί η κάθε μας ζωή είναι στιγμές. Το μόνο που είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε είναι να κρατάμε περήφανο το παιδί που ονειρευόταν. Το παιδί που ακόμα κι αν μπλέχτηκαν οι μυρωδιές, τα χρώματα και οι εικόνες, ήξερε τη διαδρομή του.

«Ήταν τρομερή εμπειρία και αποτέλεσμα πολύ σκληρής δουλειάς κι αφού μπόρεσα να το καταφέρω ήταν πολύ ωραίο για τη μικρή Μαριέλλα».

Η μικρή Μαριέλλα δεν ήξερε καμία εκδοχή από όλες αυτές τις ζωές… Αλλά άκου με μικρή Μαριέλλα: Από όλες θα βγεις πιο δυνατή και μακάρι να ήξερες πόσο περήφανη θα σε κάνει αυτή η Φασούλα!

***

Λένε ότι υπάρχει ένα σημείο στην Αθήνα, όπου η πυξίδα δεν κινείται ποτέ. Η περιοχή είναι οριοθετημένη, κι εκεί το βέλος στέκει αμετάβλητο. Δεν κλονίζεται ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω του. Γελάει σαρδόνια σε όσους προσπαθούν να το επισκευάσουν. Ο καθένας θα δώσει μια διαφορετική εξήγηση, προσπαθεί να εκλογικεύσει το μεταφυσικό, να βάλει ρεαλισμό στο συναίσθημα… Μάταια. Υπάρχει η ανθρώπινη πυξίδα που ξέρει τον προορισμό της.

Βορράς. Νότος. Δύση. Ανατολή.

Μάσα. Παναγιώτης. Γιάννης. Μαριέλλα

Πυξίδα για να ξέρεις πάντα πού είναι το σπίτι σου…

Πηγ'η και φωτό: basket.gr