Μπορεί το Καβούρι – μοναξιά, ηρεμία, απόκοσμη συστολή, ενδοσκόπηση, επαναφόρτιση, μοναχικά δάκρυα μη σε δει ο κόσμος και σε περάσει για αδύναμη. Μπορεί κάπου να ευθύνεται και η Βουλιαγμένη – άγνωστη, απόκρυφη, με έναν μυστικισμό όμοιο με εκείνο του ανθρώπου πίσω από τον αθλητή. Συχνά ταυτίζονται τόσο που παραβιάζουν ο ένας τα όρια του άλλου. Μπορεί να ήταν η Φλόριντα – μια σκληράδα, μια αποφασιστικότητα, μια άνευ προηγουμένου δοκιμασία του μυαλού και του κορμιού. Φώναξε, μα δε σε ακούν. Σώπασε και θα τους κινήσεις την περιέργεια. Ίσως να είναι, εντέλει, ο Πειραιάς: Λιμάνι σαν τις σκέψεις που σε συνοδεύουν όταν ξέρεις ποιος είσαι και τι θες. Από πού ξεκίνησες, τι πέρασες και πού θα πας. Ερημικό μέσα στην πολυκοσμία του, αυτόφωτο μέσα στην λαοθάλασσα, ήρεμο μέσα στην αγριάδα του.
Παντού η θάλασσα… Παντού το νερό. Ακόμα και στο Μέριλαντ – σα να χρειαζόταν πάντα η Ελεάννα Χριστινάκη νερό για να ανθίζει. Παντού το νερό, πάντα το νερό. Ακόμα και όταν έπρεπε να αντέχει τα κύματα και τη θαλασσοταραχή σαν ξεχασμένος φάρος. Δεν ήταν λίγες οι φορές. Δεν πόνεσαν λίγο οι φορές. Το 2019 η ολική ρήξη χιαστού τής δίδαξε ότι τα όνειρα μόνο καθυστερούν, δεν αναστέλλονται. Χρειαζόταν να το μάθει έτσι; «Μην ψάχνεις για απαντήσεις», θα σου πει κι ας τις βρήκε η ίδια μετά. «Τώρα μπορώ να πω ότι ήταν δώρο ζωής η διαδρομή από τον τραυματισμό μέχρι την αποκατάστασή μου. Ακούγεται τρελό, αλλά έμαθα τόσα για μένα, τους άλλους, το νόημα της ζωής, το θαύμα της αγάπης. Όλα αυτά με άλλαξαν, με εξέλιξαν σε ένα καλύτερο και πολύ πιο φιλοσοφημένο άτομο».
Το 2021 ένας δεύτερος πολύ σοβαρός τραυματισμός τής στερεί μια μεγάλη διοργάνωση και την αναγκάζει σε επανεκκίνηση με μεγαλύτερη ταχύτητα. Χρειαζόταν να πατήσει φρένο; «Έχε υπομονή», θα σου απαντήσει.
Η σοφία, η αντίληψη, η δύναμη, η υπομονή δεν ήταν και δε θα είναι ποτέ αρετές όσων δεν πόνεσαν. Όσων δεν έκλαψαν. Όσων δεν άντεξαν, όταν δεν υπήρχε ικμάδα στο κορμί και κύτταρο στο μυαλό τους, που να τους έπειθε ότι μπορούσαν να αντέξουν. Ένας κουβάς νερό στις 4.30 το πρωί ή μήπως να ήταν τέσσερις; Ποιος πιστεύει το μυαλό, όταν κοντεύει να τρελαθεί από την πείνα. Ένας λαβύρινθος στο δάσος, κάτι φωνές ζώων, τρέξιμο μέχρι λιποθυμίας, μην είσαι αδύναμος, σήκω, αντέχεις. 10 χιλιόμετρα, 15 χιλιόμετρα, μη μιλάς, μην αναπνέεις, πάρε το σάκο σου και τρέχα. Μην κοιτάζεις αριστερά, μην κοιτάζεις δεξιά, μη σε νοιάζει η διπλανή σου, μην ακούς το μυαλό σου, μα πώς να μην το ακούω, ουρλιάζει! Να το κάνεις να σωπάσει…
Και το κάνεις. Γιατί σου λένε ζεις το όνειρό σου. Μα σε ποιο όνειρο σε βάζουν σε ρινγκ να τρως γροθιές επί τρία λεπτά; Η Ελεάννα ήταν 18 ετών. Ήταν μακριά από την οικογένειά της. Διόρθωση: Πολύ μακριά από την οικογένειά της, αφού το σκέτο μακριά το ήξερε από τα 15 της, όταν ήρθε στην Ελλάδα. Είχε-δεν είχε τρία χρόνια που έπαιζε μπάσκετ, εκείνο το περίεργο πλάσμα που ήθελε μπαλέτο, πιάνο και ποδόσφαιρο! Για φαντάσου να σπας τα στερεότυπα, χωρίς καν να είσαι ακόμα σε ηλικία να ξέρεις τι είναι στερεότυπο.
Μεγάλη υπόθεση η ελευθερία που της έδωσαν ο Νώντας Χριστινάκης και η Αφροδίτη Αυγουστίνου ˙ ελευθερία να διαλέγει, ελευθερία να έχει άποψη, ελευθερία να την εκφράζει, ελευθερία να ζει. Έτσι ήρθαν όλα. Μέσα από επιλογές. Ο Παναθηναϊκός, το αμερικάνικο όνειρο (κι ας είχε ξυπνητήρι στις 4π.μ.), το πρώτο κολέγιο, το δεύτερο κολέγιο, το πτυχίο στην κοινωνιολογία και την αθλητική ψυχολογία, η επαγγελματική καριέρα και γύρω, μέσα και πάνω από όλα αυτά πάντα η Εθνική Ελλάδας. Από το Florida και την καθημερινότητα, την οποία θα τη βάφτιζαν σκληραγώγηση, από το Maryland και το ντεμπούτο των 32 πόντων, το οποίο προφανώς και θα γιόρταζε με ελληνικό φαγητό στο «Marathon Deli», τη γιορτή της ελληνικής κουλτούρας και κουζίνας, όπως θα σε ενημέρωνε η ταμπέλα, στην σπουδαία καριέρα και τους τίτλους στην Ελλάδα.
Ζήσε το όνειρό σου…
Ζήσε το όνειρό σου…
Ζήσε το όνειρό σου…
Το άκουσε τόσες φορές που σταμάτησε να πονάει. Το επανέλαβε τόσες φορές στον εαυτό της, που σταμάτησε να νιώθει φόβο. Πόνο. Ζάλη. Κούραση. Να νιώθει σκέτο. «Υπήρξαν στιγμές που στην κυριολεξία έβλεπα θολά, όμως δεν μπορούσα να σταματήσω. Υπήρξαν στιγμές που δεν αισθανόμουν τα πόδια μου, αλλά έπρεπε να συνεχίσω. Υπήρχαν στιγμές που κι εγώ έκανα εμετό, αλλά πια είχε γίνει μια συνήθειά που δεν με τρόμαζε. Εκεί, διαπίστωσα πως δεν υπάρχουν ανθρώπινα όρια. Κάθε μέρα, απορούσα πώς καταφέρναμε να βγάλουμε τέτοιες προπονήσεις», είχε εξομολογηθεί στο Athlete Stories, ξετυλίγοντας το… αμερικάνικο όνειρο, που σε μια χαλαρή μέρα θα είχε και είκοσι χιλιόμετρα τρέξιμο. Με σκοινάκι, μην είστε λαπάδες.
Δεν επέτρεπε να φοβηθεί. Λάθος. Δε θα επέτρεπε στον εαυτό της να συνειδητοποιήσει ότι φοβάται και σε κανέναν γύρω της να οσφραίνεται ότι υπάρχει φόβος. «Οι φόβοι μας, μας κρατάνε πίσω και στην Αμερική δεν… προλαβαίνεις να φοβηθείς. Γίνεσαι κάπως σαν «άτρωτος» και προχωράς, διαφορετικά τα παρατάς». Να τα παρατήσει; Ποτέ!
Πόσο το θες;
Πόσο το θες;
Πόσο το θες;
Η συνεχής επανάληψη γίνεται τραύμα. Βουβή κραυγή, της οποίας η ηχώ μπορεί να διαλύσει το μυαλό σου. Αρκεί ένα «πόσο το θες» για να επιτρέπεις σε ανθρώπους να σου δημιουργούν τραύματα;
«Όποιος δε μίλησε πέθανε», η φωνή του μπαμπά ενεργοποιεί την μικρή Ελεάννα της ελευθερίας, της άποψης, του τσαγανού, της ισχυρογνωμοσύνης. Θα τα άλλαζε όλα… Τα άλλαξε όλα. Σπάει τις αλυσίδες και τρέχει προς εκείνο που σήμερα αποτελεί το μονοπάτι της. Μόνο δικό της. Δύσβατο και απόκρημνο. Γιατί το ήθελε τόσο πολύ, γιατί ζούσε το όνειρό της. Γιατί θα το ζούσε το όνειρό της, αλλά με τους δικούς της κανόνες.
Κατάλαβες τώρα γιατί θάλασσα;
Η θάλασσα σε ηρεμεί, σε γαληνεύει, η ήχος από το ελαφρύ κύμα νωρίς το πρωί δίνει σφυγμό και τόνο στην καρδιά! Αλλά η θάλασσα δεν παίζει με τους δικούς σου κανόνες. Έχει τους δικούς της.
Μην κάνεις το λάθος και την προκαλέσεις, μην κάνεις το λάθος να την αγνοήσεις, μην κάνεις το λάθος να πιστέψεις ότι μπορείς να την τιθασεύσεις…
Μην κάνεις το λάθος να νομίσεις ότι θα την κερδίσεις.
